deqiqe boğazımdan heç su da keçmir. Başımı ele itirmişem ki.

– Ne ise olub? – Narahat halda onu süzdüm.

Elşad dinmedi. Sıxıntı içinde derin köks ötürdü. Menimse varlığımı saran teşvişden gözlemeye sebrim çatmadı. Qolundan yapışıb heyecanla üzüne baxdım.

– Off… dillen! Üreyim partladı!

Elşad ayrı çıxış yolunun qalmadığını bildiyi üçün açıb danışmağa başladı. Qanıqara halda nağıl eledi:

– Herbi hissede alem deyib bir-birine. Ola bilsin, bir neçe gün eve gele bilmedim. İndi de icaze yox idi, yarım saatlıq gücle izn ala bildim. Geldim seni görem, xeberdar edem. – Sözün bu yerinde tutqun baxışlarla gözümün içine baxdı. Amma çox uzatmadı, sözüne davam eledi. – Baş qarışıqdır, herbi prokurorluğun işçileri tökülüb herbi hisseye. Hamını dindirirler. Heç bilmirem veziyyet nece olacaq. Her şeye hazır olmaq lazımdır! Ola bilsin, hebs etdiler meni!

Qulaqlarım uğuldadı. Dehşet içinde ona baxdım.

– Senin ne günahın var ki… Hebs etmek nedir?

Elşad çetinlikle dillendi. Öz sehvini etiraf etdi:

– Esgere buraxılış vereqesi yazıb bir neçe saatlıq eve buraxmışdım. Qayıdanda maşın vurub. Xestexanadadır. Yaralıdır, özünü bilmir. Ona bir şey olsa, menim derimi soyacaqlar! – Elşad teşvişle üzünü ovuşdurdu.

Men duyduqlarımın tesiri altında idim. Elimi ağzıma tutub donmuş veziyyetde elece Elşada baxırdım. Handan-hana dillendim:

– Sen vurmamısan ki. Seni niye tutsunlar? Yolda qezadır de, olub. – Ona ürek-direk vermek istedim, amma dediklerime heç özüm de inanmadım.

– Uşaq-uşaq danışma. – Elşad istehzayla gülümsündü. – Menim tabeliyimde olan esger idi. Hemin gün de naryaddaydım. Ümumiyyetle ixtiyarım yox idi hansısa bir esgerin herbi hisseden çıxmasına şerait yaradam. Sual verirler, ne sebebe göndermisen esgeri? Ne marağın var idi?

– Yeqin vacib olmasa göndermezdin de.

Elşad köks ötürüb dedi:

– Yalvarıb-yaxardı ki, atam ölüm ayağındadır, heç olmasa ölmemiş üzünü görüm. Men de… – Elşad bir anlıq susdu. Sonra dedi. – Yumşaldım. Amma sehv eledim! Böyük

<< 1 ... 3 4 [5] 6 7 ... 12 >>