sehv eledim!

Bu, Elşadın zeif nöqtesi idi. Çünki Elşad atasına çox bağlı idi. Baxmayaraq ki, danışmırdı, amma yaxşı bilirem ki, bir anlıq özünü esgerin yerine qoymuşdu. Aylardır xeste yatdığını bile-bile atasının görüşüne getmemesi Elşadı daxilen talan etse de, bunu üze vurmurdu.

Men o anın telaşı içinde ildırım süretiyle çareler axtarmağa başladım. Emisi general idi deye düşündüm ki, nece olsa Elşadı bu veziyyetden xilas ede biler.

– Bes emin ne deyir? Sene bir kömekliyi deye bilmez?

Elşad menim sesime fikirden ayrıldı. Cavab verdi:

– Emim deyir ele bir iş tut ki, seni müdafie elemeye üzüm olsun! O da özüne göre narahatdır.

Bir neçe saniye ikimiz de susduq. Bu sükutu Elşad özü pozdu:

– İndi heyatım tükden asılıdır. Esger özüne gelib her şeyi olduğu kimi danışmayınca bunlar menden el çeken deyiller!

– Bes valideynleri sene niye kömek etmir axı? – Gözlerim dolmuş halda soruşdum. – Onların uşağı getmek isteyib de.

– Onlar bu deqiqe öz uşaqlarının hayındadır. Men yada düşmürem.

– Off… – Çaresiz halda hönkürdüm.

Elşad ayağa qalxdı. Özüne yer tapa bilmirdi. Ele bil tikan üste gezirdi.

– Men batdım! Mehv oldum! Hebse düşsem rütbemi de elimden alacaqlar, ordudan da terxis olunacam! Bununla da bu qeder eziyyetim heç olacaq! Fikirleşmekden az qalır deli olam! Götür-qoy edirem, yene de zererli men çıxıram! Özüm bir yana, senin derdini çekirem! Men hebs olunsam sen nece olacaqsan? Kime emanet edim seni?

Gözümün yaşını töke-töke Elşada baxırdım. Bu ne iş idi başımıza gelmişdi?

Günler bu gerginlik ve narahatlıqla davam etmekde idi. Hele heç bir irelileyiş yox idi.

Esger hele koma veziyyetinde idi, Elşad ise fikirleşmekden, heyecan keçirmekden ayaq üste gezen bir ölü idi sanki. İşe nece gedib-geldiyini bele bilmirdi. Sehere qeder yatmır, yerinde çevrikib dururdu. Yuxuya geden kimi ise qefleten oyanaraq sarsılmış halda yerinde qalxıb otururdu. Ve deqiqelerce özüne gele bilmirdi.

Ona baxdıqca men de sabaha olan ümidimi itirir, özümü

<< 1 ... 4 5 [6] 7 8 ... 12 >>