yememeyim masadakıların diqqetini çekmişdi. Nazim emi israr edib:

– Üreyin ne isteyir de, hazırlatdırım bu deqiqe! – deye meni sorğu-sual edirdi. – Heç ne yemedin axı sen. Olmaz bele.

Sona xala bunun sebebini başa düşse de, açıb-ağartmırdı. Erine irad tutub:

– İncitme qızı. Yad yerdedir beyem? Meyli ne çekirse özü götürüb yeyecek. Sen söhbetini ele! – deyib, narazılıqla onu süzür, göz-qaş işaresi edirdi.

Bir qeder sonra Elşad getmek üçün Nazim emiden icaze istedi:

– Yorğunam. Yatıb dincelim. Görek sabah başımıza ne gelir, – dedi.

– Sebirli ol, düzeler.

Nazim eminin sözü ağzında qaldı. Ele bu anda heyet qapısı açıldı. Gelen yene de Kama idi.

Ne vaxt idi üzünü görmürdük, sakitlik idi. Sözün düzü, başımız öz problemimize qarışdığından Kama heç yada da düşmürdü. O, teklif bele gözlemeden masaya yaxınlaşdı:

– Axşamınız xeyir! – deyib, stul çekib oturdu.

Hamının üzünde narazı bir ifade dolanmağa başladı. Kama ise bundan qetiyyen geri düşmedi. Eksine, ehvalı kök halda:

– Sona xala, bu ne demekdir? Meni özünüze qonşu saymırsınız? Bax, inciyirem ha. Özüm gelmesem, devet bele etmirsiniz.

Onu görüb Elşadın rengi-ruhu yene deyişmişdi. Qaşlarını çatıb, mene qalxmağı işare etdi:

– Getdik!

Men dinmezce yerimden qalxdım.

Bunu gören Kama istehza ile Elşada:

– Ne oldu? Qaçırsan? – dodaqaltı güldü. – Aferin, vallah! Mat qalmışam sene! Gündelik dalımca sürünen Elşad sanki sen deyilsen! İndi arvadını görüb özünü ele aparırsan ki, ele bil, senin aileni dağıdıram.

Elşad menim ona nece heqaretle baxdığımı görüb, Kamaya üzünü bozartdı:

– Kes sesini!

Nazim emi Kamaya irad tutdu. Amma Kama onu dinlemedi. Ayağa qalxıb uzun derin bir baxışla Elşadı süzdü, qehqehe çekdi.

– Aaa… Men bu kişileri başa düşe bilmirem. Geceni menimle keçirende arvadına “Naryaddayam” deyir, yanıma gelende heç qorxub çekinmir… İndi bu balaca qızcığazın qabağında buna bax da, gör nece zağ-zağ esir. Ona özünü göstermek üçün menim sesimi kesir!

Men artıq

<< 1 ... 8 9 [10] 11 12 >>