Axı haraya getsem, özümü de aparacam. Ne xeyiri! Onda menim problemim problemlerden qaçmaq olardı, onları hell etmek yox.

Erimle toya gedirik, mecbur gülümsemelisen, şekil çekdirmelisen. Özünü şekilde xoşbext göstermelisen. Heyatım istemediyim şeyleri ederek keçib.

-Siqaret sağlamlığa ziyandır!
-Bilirem. Amma zehlem getdiyim adamların sifetlerini görmekden daha az ziyandır menimçün.

Ve günlerin bir günü ağ atlı cengaver qarşımıza çıxır. Evlenen de görürsen ki, qara atlı cengaver olub.

Bilirsen, men defelerle psixiatrik kilinikalarda, eseb dispanserinde olmuşam ve seni inandırıram ki, esl xesteler delixananın içinde yox, çölündekilerdir – her gün rastlaşdığımız adamlar, etrafımızdakılardır. Yeni bizler. Ruhi xesteleri dermanla, iyneyle sakitleşdirmek olur, bes özlerini ağılı başında sanan bu anormal insan toplusunu nece qarşısını alasan? Ruhi xesteler adi insanlardan daha medenidirler. Bu da heyatın ironiyasıdır, nedir bilmirem. Amma öz heyatımıza derinden baxıb yaşadıqlarımızı gözümüzün önüne getirsek, teeccübleneceyik ki, nece olub hele ağlımız başımızdadır? Bir insanın 60-70 ilde yaşadıqlarını Allah yaşasaydı, çoxdan deli olmuşdu. Ve biz hele de xoşbextlik axtarışındayıq. Ele sen de xoşbextlik axtarışındasan, men de.

Evvel düşünürdüm ki, aile, uşaqlar, valideynler, din, dövlet, adet-eneneler –her şey müqeddesdir, bele de olmalıdır. Cemiyyetimizde her şey müqeddesdirse, niye sıxılırıq, niye her şey maraqsız ve cansıxıcıdır, ele bil türmede yaşayırıq.