bir-birinizi. Kişi ayaqlarının arasındakı ile sevir, qadın dodaqları ile. İkisi birleşende…

-Sen düzelmeyecek eclafsan-mene menalı baxıb gülümseyir.

-Görürsen heç deyişmemişem…

Batmaqda olan güneşe baxdım. Nese birden ehvalım deyişdi, başqa adam oldum. Göy üzünün sarımtıl rengi ile mavi denizi ayıran üfüqi xett kederli göründü. Ora baxa-baxa danışdım:

-Kami, kederi sevirem. Bilirsen niye? Kederde bir ağırlıq var, sevinc yüngüldür. Keder adamı düşündürür, sevinc çaşdırır. İndi payızdayıq. Yaz doğuluşdur. Yay genclik. Payız keder, qış ölümdür. Men genclikle ölüm arasındayam,-Diqqetim üfüqde olduğundan balaca ellerini elime qoymağı yüngül diksindirdi. Elini ovucuma aldım. Dedi ki, artıq gecdir, getmek vaxtıdır-elini saçımda gezdirdi.

Biz skamyadan qalxıb yola çıxdıq. Men ona tapdığım fransız mahnısını telefonumda seslendirdim. Nym- Et moi. Mahnının sedaları altında, güneşin qızılı tebessümü üstümüzde, mavi denizin yanınca gedirdik. Heç kim ve heç ne bizi saxlamırdı. O sakitleşmiş kederle soruşdu:

-Bizim axırımız nolacaq?

-Hele ki, yaşayırıq, ezizim, hele ki, yaşayırıq.

-Bu yaxşı xeberdir, ya pis?-mene baxdı. Men de ona baxdım.

-Bilmirem ki, -onu özüme sıxıb saçından öpdüm.- Bilmirem ki…

<< 1 2 3 [4]