Bir qeder sonra qapının kandarında duyulan addım seslerine çevrildim. Elşad idi. Daxilen keçirdiyi iztirablar üzüne yansımış bir halda gözucu meni süzdü.

Gözümün yaşını esebi bir eda ile silib, sebrime hakim ola bilmedim, kinayeli-kinayeli dedim:

– Tebrik edirem seni! Ata olacaqsanmış! Atalı-analı böyüsün!

Elşad onu sarmış esebden rengi boğulmuş halda ters-ters üzüme baxdı:

– Ağzına geleni danışma! Kimden, harada ne qazanıb bilmirem, mene aidiyyeti yoxdur! Küçede it de tanıyır onu! Men yeni bele seviyyesiz oldum ki, onun kim olduğunu bile-bile bu qeder ireli gedib, bele iş tutum? Uşaqsan sen? Ağlın yeni bu qeder işleyir?

Men istesem bele sakit ola bilmedim. Çekdiyim ezabın odunda yanıb qovrula-qovrula, ağlaya-ağlaya dedim:

– Başqasına yox, sene verdi bu xeberi! Demeli, emindir! Heç bir qadın, lap pozğun da olsa, emin olmasa buna cüret elemez!

Elşad köks ötürüb hirsli-hirsli fısıldadı. Amma sonuncu sözümü duyanda daha sebir ede bilmedi. Özünden çıxdı:

– Çünki onun qurduğu planlar da özü kimi cındırdır! Çünki ne elediyini yaxşı bilir! Neticeden emindir! Bilir ki, senin kimi başıboş axmaqlar derhal inanacaqlar!

– Haqlısan! Men axmağam! Başıboşam! Çünki seni düz adam bilmişem! Seni sevmişem! Andımı pozub, sene qelbimde yer vermişem, seni üreyimin sahibi elemişem! Heyif, yanıldım! Yaddan çıxartmamalıydım ki, sen belelerine üstünlük verirsen!

– Qurtar bu söhbeti! – Elşad mene çemkirdi. – Deyirem bele bir şey olmayıb, vessalam! Fikrin nedir, sehere qeder and-aman elemeliyem, he, sene? Demeli, fahişe düz danışır, men yalan?

– Çünki bunu senden gözleyirem! – Acıqla ona sesimi ucaltdım. – Çünki özün etiraf elemisen ne işler gördüyünü! Şekillerle, delil-sübutla utanıb-çekinmeden tesdiqlemisen ki, evlenmek seninçün heç bir engel töretmir! Bunun ağrısını, ezabını mene çekdirmeyine tab getire bilmirem! Meni hansısa bir exlaqsızın qarşısında alçaltmağına döze bilmirem!

– Sesinin tonunu aşağı sal! – Elşad gergin halda mene xeberdarlıq etdi.

[1] 2 3 ... 7 >>