Düyünlenmiş qaşlarının altından eseble üzüme baxdı. Nece yanıb-yaxılırdımsa susmadım:

– Men bu evde geceni qorxu içinde yatanda sen onun qoynunda seheri açırsanmış! Vicdanın heç sızlamadı? Nece qebul ede bildin?

– Kes sesini! – O, sesini bozartdı. – Men bu deqiqe ele bir veziyyetdeyem ki, heç kim yadıma düşmür. O ki qaldı kef çekmek barede düşünem. Öz hayımdayam!

– Aha, belli olur! Bu sebeble bir az evvel şad xeber aldıq da, Kama xanım hamiledir!

Elşad sebri tükenmiş halda masanı bir hemlede qaldırıb yere çırpdı. Altını üstüne çevirdi. Diksinib telaşla bir addım geri çekildim.

– Bu idi istediyin?! – Elşad bağırdı. – Buna çalışırdın?! Tüpürüm sizin…

Heqaretle onun üzüne baxdım. Durmayıb ağlaya-ağlaya yanından ötüb-keçmek istedim. Qolumdan tutub hirsle geri çekdi. Qezebi coşub daşa-daşa gözlerimin içine baxdı:

– Hara gedirsen?!

– Üzünü görmek istemirem! – Nifretle Elşadı süzüb, elinden çıxmaq üçün var gücümle geri dartındım. O, bütün cehdiyle buna mane olmağa çalışdığı vaxtda, heç bilmirem nece oldu, men bir göz qırpımında müvazinetimi itirib yerde çevrilib qalmış masanın ayaqları üstüne, oradan da döşemeye yıxıldım.

Elşad özü de çaşıb qaldı. El atıb meni tutmaq istedi, amma artıq gec idi. Yıxılanda qarnım masanın ayağına zerble deydi ve dehşetli bir ağrı qopub meni diksindirdi. Elimi qarnıma sıxıb ağrıdan qıvrandım.

Elşad özünü itirmiş halda başımın üstünü aldı. Meni yerden qaldırmağa çalışdı. Men inadla onu özümden uzaqlaşdırdım. Ve bütün cehdimle Elşadın menle maraqlanmasını engellemeye çalışdım. Yerden qalxıb gücle addım ata-ata gedib çarpayının kenarında eyleşdim. Özüme gelmeye çalışdım.

Elşad meni bele görüb heyecandan eliyle üzünü ovuşdurdu. Ele bu vaxt bayırda onu çağırdılar. Nazim emi idi.

Elşad otaqdan çıxanda dönüb bir de mene baxdı. Gergin ehvalla heyete endi. Qapıda Sona xala ile üz-üze geldi.

Sona xala onun üzündeki ifadeye ve otaqdakı menzereye nezer salanda narahatlığı daha da artdı. Heyecanla mene

<< 1 [2] 3 4 ... 7 >>