onun Rüfetin varlığından xeberi varmış.

Amma and içerdim ki, meni daha Rüfet zerre qeder maraqlandırmırdı. Men bu kobudluğuna, meni yaralayıb incitmesine reğmen Elşadı delicesine sevirdim. Bir vaxtlar Rüfete göre çekdiyim ezablar bu gün mene çox gülünc gelirdi.

Menim üzümdeki ifade Elşadı özünden çıxardı. Qısqanclıq hissi onu deliye dönderdi. Qanlı-qanlı meni süzerek barmağını silkeledi:

– Eşit ve bil! Seni tike-tike doğrayıb girerem içeri, mezarda yatmağına razı olaram, amma boşamaram! Bu fikri biryolluq unut!

Bu vaxt açılan qapı sesine Elşad sözüne son vermeli oldu. Gelen Sona xala idi.

Elşad üzüme bir anlıq tenbehedici nezerlerle baxıb, otağı terk eledi. Evden çıxanda onun Sona xalaya dediklerini duydum:

– Xala, sene bir zehmet, onun yanında ol. Tek qoyma onu.

– Ayıb söhbetdir ki, oğlum. Demeyin artıqdır.

Çekdiyim acının ağırlığına dözmeyib, ellerimi üzüme tutaraq hönkür-hönkür ağladım. Bu anlar ağlıma bele gelmezdi ki, bu Elşadla son görüşümdür. Bu andan etibaren bizi bir-birimizden uzun zaman ayıracaqdı. Ve men artıq onun canıma velvele salan o acıqlı sesine de hesret qalacaqdım.

(Ardı var)

Müellif Firuze Davudqızı

<< 1 ... 5 6 [7]