boyunca birge gederdiler. Bezen qaranlıqda yol getdikleri vaxt Alisa elleri ile onun penceyine, penceyinin qollarına toxunardı. Eve çatdığı vaxt onların yolu ayrılardı. Bir defe Alisa içeri keçmedi ve qapının astanasında durub onun ardınca baxdı. Alisa istedi ki, onu çağırsın, istedi ki, ondan qaranlıqda evin qabağındakı eyvanda birge oturmağı xahiş etsin. Amma Alisa qorxdu. Qorxdu ki, o, bu sözleri düz başa düşmez.

-Menim istediyim o deyil, — öz-özüne dedi, — men, sadece, tek qalmaq istemirem. İlahi, eger men ağlımı başıma yığıb, özüme gelmesem, getdikce insanlardan daha çox uzaqlaşacam.

Ömrünün iyirmi yeddinci payızınının evvellerinde Alisanı sakitlik tapmayan, aram bilmeyen, narahat, iztirablı duyğular, sönmez ehtiraslar haqladı. O, evveller arabir görüşdüyü hemin aptek işçisi ile münasibetlerini dayandırdı. Alisanın beyninde min cür fikir fırlanırdı ve bu fikirler onu rahat qoymurdu. Mağazada piştaxtanın arxasında keçirdiyi uzun, ağır saatlardan sonra, yorğun halda evlerine geder, az qala, sürüne-sürüne çarpayısına qalxar ve ne qeder çalışsa da yata bilmezdi. Gözlerini qaranlıqdakı bir nöqteye zilleyer ve deqiqelerle gözünü o nöqteden ayırmazdı. Sonra üzünde, uzun yuxudan tezece ayılmış, uşaq ifadesiyle bütün otağı dolaşardı. Bu baxışlarda daha heç bir yalana, heç bir boş xeyala aldanmayacaq qetiyyet var idi ve bu sergerdan baxışları ile o sanki neçe vaxtdır amanını kesen suallara cavab axtarardı.

Bele vaxtlarda yastığını qolları arasına alar ve möhkemce sinesine sıxardı. Sonra çarpayıdan düşer ve qaranlıq otaqda döşeyin üstündeki yorğanı ele qatlayar, ele bürmeleyerdi ki, kenardan baxanda hemin yorğan çarpayının üstünde sakit-sessiz uzanıb yatan adama benzeyerdi. Alisa çarpayının kenarında, döşemenin üstünde diz çöker ve hemin yorğanı sığallaya-sığallaya mahnı neqaretine benzer şekilde tekrar-tekrar eyni sözleri pıçıldayardı: “Axı niye heç ne olmur? Niye men bele tek-tenha qalmışam?” Arabir xatırlasa da, o daha Nedi de

<< 1 ... 5 6 [7] 8 9 >>