gelirdi. Onun hönkürtülerini biraz uzaqda daşların üstünde oturan Mikayil eşitdi. Mikayil ilk önce uçurumun kenarında dayanan o qadını gecenin qaranlığında tanıya bilmedi. Qaçaraq biçare
qadının yanina yaxınlaşdı.
- Xanim siz ne edirsiz? Uzaqlasin ordan.
Cenni üzünü çevirende Mikayili gördü. Yene qelbinde bir balaca da olsa ümid işığı yarandı, ancaq qerar vermişdi bu gün ölecekdi. Mikayil Cennini tanınmaz, üzü gözü qan icinde görende qelbi sızıldadı. Bunu ona edeni acımasızca öldürüb Cenninin ayaqları altina atmaq isteyirdi. Ağzından sadece Cenni.. kelimesi çıxdı.
- Menden uzaq durun, niye heyat mene bele oyunlar oynayır? Niye men bu ezabları cekmeliyem? Niye qatlanmalıyam bu izdirablara?
Mikayil çaresizliyin son heddini yaşayan sevdiyi qadini bele görmeye dayana bilmirdi. Onun üçün elinden gelenin en yaxsisini etmek isteyirdi
- Cenni sizin bu dünyada yaşama sebebiniz var. Sizin oğlunuz var. İan buzlu yolda dayanmadan düşerken nece qorxduğunuzu yadınıza salın. Ona bir şey olacaq deye nece heyecandan ağladığınızı unutmusunuz?. Onu qoyub heyatla nece xudahafizlese bilersiniz?
Cenni ağlayırdı:
- Yox yox, siz meni anlaya bilmezsiniz. O uşaq onun oğludur. Onun qanını daşıyır. Böyüdükce mene dayaq olmayacaq. O da meni incidecek. Men artıq bu dünyada yaşayan bilmerem.
Mikayil başına qoymuşdu sonunda ölüm de olsa Cenninin özünü öldürmesine izin vermeyecekdi.
- Siz oğlunuzu Watsonla qoyub çıxıb getmekle xeta edirsiniz. Ona heyati, düzü, yanlışı siz öyredeceksiniz.
Ele bil bu sözlerden sonra Cenninin ağlı başına geldi. Ne etdiyinin indi ferqine vardı.
- İlahi men ne edirem. Oğlumu, canımı evde ağlayaraq qoyub çıxıb getdim. Men ne edirem? Axı o mensiz ne eder? Menim balaca körpem..
Cenni ağrınin tesirinden halsızlaşdı ve Mikayılın qollarına yıxıldı.
Davamı var...

<< 1 ... 9 10 [11]