hec ne anlamirdi. Onu niye döyürdü? Sebeb ne idi? Dözülmez ağrılara qatlana bilmeyen çaresiz Cenni yalvarmağa başladı:
- Dayanın, xahiş edirem, ne sebebe meni vurursunuz? Men ne etmişem?. Bu nalayiq sözleri qebul edecek ne etmişem?
Cenninin anlamadığını ya da anlamaq istemediyini goren Alexander bir azda qezeblendi.
- Ne etmisen? Hele bir bu cümleni demeye dilin de var?. Mahni oxuyan o abırsızla gülüşdüyünü görmediyimi sanırsan?
Cenni indi başa düşmüşdü ki, bayaq hiss etdiyi saf duyğular indi onun başına böyük bela açmışdı. O özünü en çaresiz , en qorxaq bir usaq kimi hiss edirdi. Mikayıla olan hissleri onun izdirab dolu heyatını deyisdireceyini düşünerken, indi ise o ölmek istemirdi. Alexandir dayanmadan onun başına, ayaqlarina, qarnına her yerine kemeri ile zerbeler endirirdi. O qeder ki, axır yorulub elden düşdü ve özünü yatağa atdi. Cenni acilarla qıvrılaraq otaqdan cixdi. Oğlunun arası kesilmeden ağlayan cır sesine yanına geldi. Hirsi onu ayağa qaldırmışdı. İçeri giren kimi bağırmağa başladı.
- Nee? Niye ağlayırsan? Menden ne isteyirsen?. Onun qanındansan. Onun kimi alçaq olacaqsan?. Ağlama. Yeter,ağlama
Cenni qezeble aglamaqdan qızarmış uşağın yatağının yanina geldi ve daha da yaxınlaşaraq tekrar çığırmağa başladı.
- Sen kimsen? He? Kimsen? Sen olmasaydın men de artıq bu dunyada yox idim. Bu qeder ezaba qatlanmağa mecbur da qalmamışdım. Ağlama murdarın oğlu!. Hamınızın canı cehenneme. İyrenirem her birinizden!
Bayaqdan yerimekde çetinlik çeken Cenni evin arxa qapısından qaça-qaça hirsle ordan uzaqlaşdı. İnsanı hirs, qezeb, çaresizlik ayaqlandırırmış. Onun ağlında bir çıxış yolu var idi- ölüm. Cenni bu heyata oğluna göre qatlanırdı. Ancaq bu gün onun hec ne vecine deyildi. Sadece ölmek isteyirdi. Bu dünyadan köçüb, anasinin yanina getmeyi arzulayırdı. Qaçaraq evlerine cox da uzaq olmayan dağın başına geldi. Hönkürtü vuraraq ağlamağa başladı. Heyatının nece de izdirabli, nece de çetin olduğunu düşünürdü. 19 yasinda bu qeder ezab ona haqsızlıq kimi

<< 1 ... 8 9 [10] 11 >>