İki gün keçmişdi, amma Elşad hele de eve gelmemişdi.

Növbeti gün döyülen qapı sesine yataqdan qalxıb gücle addım ata-ata qapıya yaxınlaşdım. Hele özüme gele bilmemişdim. Ayağa qalxanda otaq başıma fırlanırdı. Buna göre Sona xala meni tek qoymurdu. Tez-tez gelib baş çekirdi.

O, bir az evvel getdiyi üçün fikirleşdim ki, gelen Elşaddır.

Qapını açdım. Qarşımda dayanan Elşad deyildi, atam idi.

Bir anlıq sandım ki, xeyal görürem. Amma bu bir gerçek idi. Gelen atamdı.

Bu qeder hesretden sonra meni bu halda göreceyini ağlına getirmeyen yazıq kişinin gözleri dolmuşdu. Çenesi esir, dodaqları titreyirdi. Saralmış benizime, divardan tutub ayaq üste dayanmağa çalışan halsız vücuduma baxdıqca hönkürmemek üçün özünü zorla saxlamışdı.

Amma men onun qeder güclü ola bilmedim. Sevinc qarışıq bir heyretle elimi ağzıma tutub hönkürdüm. Özümü atamın üstüne atdım. Berk-berk ona sarıldım.

Atam meni bağrına basıb, saçlarımı qoxuladı. Derin köks ötürdü.

Onu içeri devet etdim. Sevincimin heddi-hüdudu yox idi. Atam bura qeder gelmişdise, demeli, meni bağışlamışdı. Demeli, hirsi soyumuşdu. Menimçün bundan böyük sevinc ola bilmezdi.

Allah bir qapını bağlayanda o birini açır, deyibler. Elşadın başına gelenler ve 3 gün evvel aldığım zerbeden sonra bunu mükafat olaraq qebul etmişdim. İndi üreyim uçunurdu ki, birce Elşad eve tez gelib çıxsın. Atamla barışsınlar.

Atam tutqun baxışlarla otaqları nezerden keçirir, bizim heyat şeraitimizle sükut içinde tanış olaraq dinib-danışmırdı. Hele de ayaq üste dayandığını görüb, ona oturmağı teklif etdim. Amma o, başının işaresiyle bu teklifi geri çevirdi.

Çalışırdım ona gümrah görünmeye çalışam, amma atamı aldada bilmezdim. O, rengime-ruhuma baxaraq od tutub yana-yana:

– Bu qeder vaxtdan sonra seni bu gün-rüzgarda göreceyimi bilseydim… – Sözünün ardını getire bilmedi. Qeherlendi, narazılıqla başını buladı.

Men cesaret edib anamı, bacımı xeber ala bilmirdim atamdan. Söz tapmırdım danışmağa.

O, bir qeder özüne geldikden

[1] 2 3 ... 7 >>