Qohum-eqreba yığışdı, öyüd-nesihet etdiler, bir işdir olub, gel daşın bu fikirden, yoxsa zererli çıxan yene sen olacaqsan… Çekdim sineye, susub oturdum. Yaxşı bes, 2 ildir haradadır bunun böyükleri? Neslinde bir adam yoxdur ki, qabağa dursun? Menim qızım nedir bunlarçün? Bu qeder ucuz, bu qeder qiymetsizdir? Men bu qeder vaxtı ne çekmişem, bilirsiz? Bilmemişem kimden soruşum balamı! Harada axtarım!

Nazim emi bu duyduqlarından sonra teessüf hissi ile başını aşağı saldı. Eslinde çıxılmaz veziyyetde qaldı. Köks ötürdü. Atam elave etdi:

– Burda sizin qarşınızda deyirem qızıma. Eger meni özüne ata sayırsa, eger bir balaca özüne hörmeti varsa, sözümden çıxmamalıdır! Menle gedecek!

Men hönkür-hönkür ağlamağa başladım. Bu deqiqe çox pis veziyyetde idim. Ne Elşaddan vaz keçe bilirdim, ne de atamdan. İkisinin arasında qalmışdım. Elşadı bele ağır günler keçirmekde iken atıb getmeye üreyim gelmirdi.

Sona xala menim halımı görüb atama dil tökmeye başladı:

– Daha evlenibler. Cahillik edibler de, böyüklüyü siz edin, ayırmayın gencleri bir-birinden. Günahdır!

– Anam-bacım… men ayırmıram. Bunu menden teleb edirler! Men istemerem övladım bedbext olsun. Amma onun aqibetine göre çox narahatam. Meni düz başa düşün! Bu oğlanın böyüyü – dilim de gelmir bu sözü işletmeye – üzüme durub deyir ki, ne qeder canımda can var, imkan vermerem onlar bir aile olsun. Bu sözden siz ne başa düşürsünüz? Bir meni başa salın. – Atam odlana-odlana dillendi. – Belke men qanmazam?

Heç kimden ses çıxmadı. Atam qeti sesle elave etdi:

– Ne qeder ki, gec deyil, beri başdan üzülüşsünler. Sabah menim qızım qucağında bunların töremesi ile küçelerde qalmasın. Bu oğlan onların oğludursa, bir az atlanıb-düşecek, sonda razılaşacaq valideynleriyle! Olan yene mene, menim qızıma olacaq!

Nazim emi telefonu qulağına tutub, danışa-danışa qonşu otağa, oradan da bayıra çıxdı. Menim bütün diqqetim indi Nazim emide idi. Onun ne danışdığını dinleyirdim:

– Elşad… hardasan, ale, sen? Beş defe zeng

<< 1 2 [3] 4 5 ... 7 >>