danışarıq!

– Nece yeni apardı?

– Vallah, bir müsibetle getdi ki, Melek. – Sona söhbete qoşuldu. – Ne qeder ağlayıb yalvardı, mümkün olmadı.

– Atası da olsa, buna ixtiyarı yoxdur! Onun yiyesi menem! – Elşad gerildi. – Bu ne demekdir? Adamdan bir soruşmazlar?

– Oğlum, – Sona Elşadı sakitleşdirmeye çalışdı, – elbet, var de bir sebebi.

Elşad daha gerisini dinleye bilmedi. Hiddetle darvazaya doğru getmeye başladı. Nazim yüyürüb ona çatdı. Qolundan tutub onu saxladı:

– Hara, ale?

– Dalınca gedirem! Geri qaytaracam! – Elşad eseble geri dartındı.

– Ağıllı ol! – Nazim temkinle dillendi. – Hele yox! Sebrini bas, bir az sakitleş. Bir-iki gün keçsin, böyüklerini de götürüb, birlikde gedersen.

– Hansı böyükleri? – Elşad acı istehza ile dillendi. – Söz tapdın danışmağa?

– Ale, ay xetakar, sen oğurlamısanmış ki bu qızı! – Nazim heyretini boğa bilmedi.

– Menimki de bele getirdi. Başqa yolum yox idi.

– Hmm… Men de fikirleşirem herden, bu uşaqların niye bir valideynleri gelib-getmir, maraqlanmır?

Elşad daha bir söz demedi. Alt-üst olmuş bir ehvalla heyetdeki skamyaya çöküb oturdu. İki eliyle başını sıxdı.

Axşam Elşad eve qayıdıb otağa keçende özünü tamamile kimsesiz hiss eledi.

Her gelişinde körpe uşaq teki qabağına qaçıb ona sarılan Melek yox idi. İndi onu boş otaqlar ve ürek sıxan bir sessizlik qarşılayırdı.

Melek yataqdan nece qalxıb getmişdise yataq o veziyyetde de qalmışdı. Dermanları masanın üstünde qoyduğu kimi dururdu. Bütün bunları gördükce üreyi xiffetinden partlamaq derecesine geldi. Tenhalıq Elşadı nece sıxdısa, özüyle bacarmadı. Meleyin xalatını götürüb burnuna tutdu, derin-derin qoxuladı. Bir anlıq da olsa onu yanında hiss etmek istedi. Bir az da talan oldu. Divana çöküb oturdu. Hesret ona nece üstün geldise ezab içinde eliyle üzünü ovuşdurub, eliyle dolmuş gözlerini sıxdı. Çiyinleri titredi. Xeyli sakitleşe bilmedi.

Handan-hana bir qeder toxtayıb, özünü ele aldıqdan sonra telefonu götürdü. Qardaşına zeng vurdu.

<< 1 ... 3 4 [5] 6 7 >>