Tezlikle xettin o üzünden İlkinin hemişeki mülayim sesi eşidildi:

– Beli.

– İlkin, menem, Elşad.

– Elşad?! – İlkin yerinden dik qalxdı. Tez-telesik elave etdi. – Sesini eşidek, a kişi… Allah sene kömek olsun, adam bele insafsız olar? Necesen?

Elşad dağınıq saçlarını daraqlayıb alnına yayaraq onu saran qem-qüsseden gücle dillene bildi:

– Yaxşı deyilem, İlkin. Heç yaxşı deyilem!

İlkinin ifadesi deyişdi. Bir gözü maraqla onu dinleyen ata-anasında, narahat bir sesle:

– Ne olub? – deye soruşdu.

Elşadın cavab yerine telefonda fısıltısı duyuldu.

İlkin dayanıb gözledi. Qaşları düyünlendi. Qardaşına seslendi:

– Elşad, de görek ne olub de. Salamatlıqdır?

Bunu gören anası erine baxa-baxa kinaye ile dillendi:

– Hmm… Kürküne bire düşüb beyzadenin! Gör nece zeng vurdu? Bu neçe vaxtda heç yada da düşmürdük.

İlkin çevrilib gözucu ters-ters anasını süzdü. Evden çıxdı. Pillekenleri enmekde iken anasının bütün sözlerini eşitmiş olan Elşadın esebi sesi duyuldu. Her şeyden bezib usanmış, yorulmuş halda üsyan etdi:

– Ona de ki, herden o dünyasını da fikirleşsin! Heç olmasa bir defe Allahı yadına salsın! Menim heyatımı alt-üst etmekden yorulmadı?

– Yaxşı, sakit ol. Danış görüm, ne olub? – İlkin bir anlıq durub, sonra şübheyle soruşdu. – İçkilisen yene? Dilin söz tutmur.

Elşad gergin bir sesle tamam başqa söz dedi:

– Mene şeherden çıxmağa icaze yoxdur. Amma bir yolunu tapıb gelecem rayona.

– Niye icaze yoxdur? Ne baş verib?

– Sözümü kesme! – Elşad sesini göyertdi. Ve derhal eyni tonda elave etdi. – Men rayona gelsem, o zaman o evdekiler üçün yaxşı heç ne baş vermeyecek, emin olun! Yorulmuşam artıq! Besdir!

– Elşad, ne olub axı?

– Ne olduğunu men senden soruşuram! Anan yene ne hoqqa çıxarıb orda?

– Başa düşmedim.

– Men ümumiyyetle bizim aileni başa düşe bilmirem! – Elşad hiddetle sesini qaldırdı. – Ne isteyirler menden? Ne veribler mene, ala bilmirler? Niye rahat buraxmırlar meni?

– Elşad…

– Atası Meleyi elimden

<< 1 ... 4 5 [6] 7 >>