alıb apardı! – Elşad ezab içinde qovrula-qovrula dedi.

– Ne danışırsan? – İlkin teeccüblendi. – Niye? Ne sebebe?

– Neye desen and içim ki, bu işde ananın barmağı var! Eger bele olmasa, gel menim üzüme tüpür!

İlkin onu sakitleşdirmeye çalışdı:

– Darıxma. Yoluna qoyarıq. Öyrenerem ne meseledir.

– Neyi yoluna qoyacaqsan? Neyi? – Elşad esebi tonda bütün acığını yene qardaşına tökdü. – Anan meni kişilikden saldı deyirem sene, a kişi! Bilirsen bu ne demekdir? Adamın açıq-aşkar üzüne söymekdir! Söydürdü meni anan! Saldı kişilikden! İsteyine çatdı! Bilmek istediyin başqa nese var? Çatdı sene ne demek istediyim?

– Sen sakit ol, bir delilik eleme. Men sabah gedib Meleyi götürüb getirerem eve!

– Ehtiyac yoxdur!

– Niye?

– Niyesini özün yaxşı bilirsen! Heç olmasa bu sualı verme de mene! Menim o evdekilere daha etibarım qalmadı!

İlkin meyus bir sesle dedi:

– Qaqa, bele danışma de, seni and verirem Allaha.

Elşad İlkinin sözünü ağzında qoydu:

– Anan Mensumeye de, sakit otursun yerinde! Besdir hegemonluq elediyi! Meni vadar elemesin xoşagelmez bir addım atım!

İlkin anasına göre narazılıqla başını buladı. Daha demeye söz tapmadı.

(Ardı var)
Müellif Firuze Davudqızı

<< 1 ... 5 6 [7]