Uşaq iken velosipedim yox idi.
Dostlarımın velosipedlerine toxunmağı çox sevirdim. Velosiped demirinin barmaqlarıma o soyuq ve yumşaq toxunuşu geceler boyunca yuxularıma girirdi. Hele de xatırlayıram, yuxudan oyananda sanki velosipedim varmış kimi heyecanla gözlerimi açırdım.
Velosipedin özüne mexsus zenginin sesini de çox sevirdim.
Bir gün seher anam dostumun velosipedinin dalınca qaçdığımı görüb. Çox meyus olub. Rehmetlik atama “Belke bu uşağa bir velosiped alasan…dostlarının arxasınca qaçanda üreyim ağrıyır” – deyib.
Atam, “Birden velosiped sürende onu maşın vurar” qorxusu ile almaq istemeyib.
Heç yadımdan çıxmaz, bir gün qonşumuzun oğlu ile divar dibinde söhbet edirdik. Velosipedine söykenmişdi. Elinde yaşıl alça var idi. Hem yeyir, hem de velosipedinin nece süretle getdiyinden danışırdı. Elindeki alçaları yeyib qurtardıqdan sonra velosipedine minende, “Velosipedinin zengini bir defe çala bilerem?” – deyib icaze istemişdim.
Dostum, “İndi olmaz, bir dövre vurum gelim sonra” – demişdi…
Üstünden neçe iller keçib, o anı xatırlayıb hele de köks ötürürem. Zengi çalmağıma icaze verse idi ne olardı ki…
Uşaq idik de…
Atam bizi eyvandan seyr edirmiş…
Meni eve çağırdı…
Yanına geldim. “Sene bir velosiped alacam” – dedi. Donub qaldım. “De Vallah…” – dedim. Gülümsedi, “Vallahi” dedi. Nece sevindimse, “Ura!” deyib qapıya teref qaçırdım ki, atam “Amma iki şertim var…” – deyib arxamca seslendi. Geri qayıtdım. “Ne desen edecem, söz verirem!” – dedim. “Bir de heç kimin velosipedinin arxasınca qaçmayacaqsan” – dedi. “Yaxşı, söz verirem” – dedim. “İkincisi de, rüblük cedvelinde qiymetlerin hamısı 5 olmalıdır” – dedi.
Derslerimi yaxşı oxuyurdum. O il cemi bir fennden 4-üm var idi, amma diger derslerin hamısı 5 idi. “Yaxşı, söz verirem” – deyib bayıra qaçdım. Qışqıra-qışqıra, “Atam mene velosiped alacaq” deye-deye deli kimi küçede qaçmağa başladım…
O günden sonra daha dostlarımın velosipedinin arxasınca qaçmadım, yol kenarında durub uzaqdan onları seyr etdim…
Rüb sonunu

[1] 2 >>