"İnsanlar; bağışlandıqları zaman arsızlaşan uşaqlara benzeyirler, buna göre de onlara yumuşaq ve mehriban davranmırlar

Bir dostumuzun borc telebini redd etmekle o insanı itirmirik, ancaq istediyi bir şeyi ona vererek onu çox asanlıqla itire bilerik. Eynile, bir dostumuzla qürurlu ve bir qeder sehlenkar davranaraq onu itirmirik, amma ona qarşı çox semimi ve nezaketli olsaq, onu itireceyik. Çünki bu davranışımız onu tekebbürlü ve dözülmez hala getirecekdir. Bu da bir ayrılmağa yol açacaqdır. insanlar; özellikle onlara möhtac olduğumuz düşüncesini heç vaxt sile bilmezler; tekebbür ve özünü beyenme, bu düşüncenin ayrılmaz yoldaşlarıdır.

Bezi insanlarda bu anlayış, müeyyen derecede onlara etibar edildikde ya da onlarla qeyri-resmi bir şekilde danışdıqda ortaya çıxar. Hemin an, onların nazını çekmek mecburiyyetinde olduğumuzu düşünerler ve xeyirxahlıq serhedlerini genişlendirmeye çalışırlar. Belelikle, etibarlı ve güvenilir bir münasibet üçün az sayda insanlarla elaqe qurmaq elverişlidir ve daha aşağı xarakterli insanlarla ortaq bir iş qurmaqdan qaçınmaq lazımdır. Birisi, özünün menim üçün, menim ona olduğumdan daha lazımlı olduğu düşüncesine fikileşirse; adeten onun bir şeyini oğurlamışam kimi davranır. İntiqam almağa ve o şeye yeniden qayıtmağa çalışacaqdır.

Münasibetdeki üstünlük yalnız digerinin her hansı bir formada ve ya növde ehtiyac duyulmaması ve ortaya qoyulmasıdır. Buna göre de, kişi ve qadın her kesin ondan bezen nece gözel şekilde imtina ede bileceyimizi hiss etdirmek faydalı ve meslehetlidir. Dostluğu güclendirir; eslinde insanların çoxunda zaman-zaman biraz nifret hissi keçirtmek zerer vermir: belelikle de dostluğumuza daha çox deyer verirler. Gözel bir İtalyan atalar sözünde "Kim hörmet etmezse, hörmetlidir" deyilir.

O biri yandan, birisi bizim üçün heqiqeten çox deyerlidirse, bunu ondan sanki bir günahmış kimi gizletmeliyik. Bu elbette sevindirici deyildir amma doğrudur. Buraxın insanları, heyvanlar bele böyük dostluqlara qatlana bilmezler."