"Simit almaq üçün sıraya girdim. Növbede heddinden artıq çox adam var idi. 20 deqiqeden çox gözledim. Tam önümde bir qız uşağı ve atası durmuşdu. Atası köyneyinin düymelerini boğazına qeder bağlamışdı. Çox temiz geyindiyi hiss olunurdu, ancaq bir az köhne kimi idi paltarları. Ayaqqabıları da köhne yay ayaqqabısı ancaq bahalı olduğu hiss olunurdu. Bilinirdi ki, vaxtile imkanlı bir adam olub.
Uşaq her deqiqe "Ata noldu, sıra çatmadı mı bize, acdım men" deyirdi. Sonunda növbe onlara geldi çatdı ve ata bir simit istedi. Uşaq narazı halda "Ata men tahinli olanından isteyirem" dedi.
Atası "Sus qızım!" deyercesine qaşlarını qaldıraraq "Olmaz!" demek istedi.
Elindeki bir neçe qepiyi uzadarken qepiklerden biri yere düşdü ve diyirlenerek masanın altına girdi. Adam diz çöküb almağa çalışarken simitçi:
"Deyme qardaşım incitme özünü vacib deyil!" dedi.
Ata utanqac halda:
"Başqa pulumuz yoxdu, eksik oldu, üzürlü sayın, haqqınızı halal edin!" deyince simitçi:
"Oturun yan masaya, men özüm isti-isti getirecem simitleri." dedi.
Adam pulu eksik vermenin utancı ile en küncdeki masaya oturdu.

Men de bu arada simidimi alaraq yan masaya oturdum. Çay sifariş verdim, yanına zeytun da qoydular. Bu arada izlemeye de davam edirem olub bitenleri, simitçinin hereketlerini.
Ne ise simitçi içerden çıxıb hemin masaya doğru yaxınlaşdı. Elinde çox etina ile hazırlanmış iki boşqab ve içinde her şey. Uşağın istediyi tahinli, simit, şirniyyat ve s. Çaylar da geldi ve simitçi de masaya eyleşdi.
Bütün diqqetimle izlemeye davam edirem. Öz-özüme "adam neçe ilin iş adamıdır, kimin dilençi, kimin ac olduğunu bilir ve yanılmır" deyirem.
Söhbete başladılar ve bir yandan çay içmeye de davam edirler. Gördüm ki, simitçi bir kağız parçası çıxardı ve adamın köyneyinin cibine qoydu.
"Sabah gel işe başla!"-dedi.
Qismete bax dedim. Adam pulu düşürdü deye üzüldüyü masadan indi çörek pulu qazanacaq dedim.
Ne ise onlar qalxıb gedince içimde bir narahatçılıq var ki, ölecem az qalsın. Derhal simitçiye

[1] 2 >>