"Kendde yaşayan yaşlı bir ressam var idi. Son derece gözel tablolar çekib satardı. Bir gün bir nefer gelib dedi:
-Senin veziyyetin yaxşıdır. Niye ehtiyac sahibi insanlara el tutmursan? Bax o çörekçi bezen ehtiyac sahibilerine pulsuz çörek verir. Qessab da elinden geldiyi qeder et verer, yardımını esirgemez.

Ressam bu sözlerin üzerine heç bir söz söylemeden tebessüm ederek susdu.
Bir gün o xestelener ve kimse ona baş çekmeden sonunda vefat eder. Aradan bir neçe gün keçdi. Artıq ne çörekçi, ne de qessab et vermeye davam etdi.

"Ne üçün kasıbların haqlarını kesdiniz?" deye çörekçiye, qessaba soruşduqları zaman dediler ki, "her ay başında hemin o ressam bize pul verib kasıblara et ve çörek çatdırmağımızı isteyerdi. O bu dünyadan köçünce artıq veziyyet deyişdi" (alıntı)

Xülase,

Edeb, insanın içindeki qaranlıqları nura çeviren bir yedi-beyza (parlaq bir el)
Zülmetli duyğuları udan esayi-Musadır.