“Menimle müsahibe etmek isteyirsen?” deye soruşdu Heyat. “Vaxtın varmı?” Deye soruşdum. Gülümsedi. “Menim zamanım Sonsuzduz” dedi Heyat. “Ne suallar var üreyinde?” “İnsanlarla elaqedar en çox neye teeccüblenirsen?” deye soruşdum. Heyat cavab verdi … “Uşaqlıqdan sıxılıb böyümek üçün telesirler, sonra yene uşaq olmağın hesretini çekirler. Pul qazanmaq üçün sağlamlıqlarını itirirler, sonra sağlamlıqlarını qazanmaq üçün pullarını itirirler. Gelecekle elaqedar maraqlanmaqdan indini unudurlar. Sonra da ne indini ne geleceyi yaşaya bilirler. Tecrübe yaxşı bir müellimdir deyirler amma tecrübenin bedelini ödemek istemirler. Heyatlarını qazanmaq üçün tehsil alırlar amma heyat ustası olmağı bilmirler. Ona göre de, heç ölmeyecekmiş kimi yaşayırlar, heç yaşamamış kimi ölürler. ” Heyat elimi tutdu. Bir müddet sessiz qaldıq. Derin bir nefes aldım. Ona, insanların neleri öyrenmeklerini istediyini soruşdum. Heyat cavabladı. “Heç kimi seni sevmeye mecbur ede bilmeyeceyini, ede bileceyin tek şeyin seni sevmelerine icaze vermeyini isterdim. Bağışlamanın bağışlayaraq öyrenile bileceyini bilmeyini isteyerdim. Başqalarıyla özlerini müqayise ederek özlerini öyrenmelerini isteyerdim. İki insanın eyni şeye baxıb ferqli şeyleri göre bileceyini öyrenmelerini isteyerdim. ” “Zengin insanın en çox şeye sahib olan deyil, en az şeye ehtiyac duyan insan olduğunu öyrenmelerini isterdim. Bir mehriban üreyi derinden yaralamanın bir anda olduğunu; amma yaxşılaşdırmanın çox uzun sürdüyünü öyrenmelerini isterdim. Seni seven insanların duyğularını nece ifade ede bileceklerini bilmedikleri üçün seni sevmediklerini sanmaq yerine onların sevgisini hiss etmeyi öyrenmeni isteyerdim. ” Heyat derin bir nefes verdi. Heyatın nefesi sözlere çevrildi. “Söylediklerimi üreyine qeyd et” dedi. Söylediyi cümleni üreyime qeyd etdim. “Başqalarını bağışlamaq yeterli deyil, özünü de bağışlamağı öyren”. Üreyim quş kimi yüngülleşmişdi. “Son bir sual daha, verirem” dedim. “Menden ne isteyirsen?” Bütün otağı ağ bir işıq bürüdü

[1] 2 >>