Kolbasa yemeyi çox seven oğlumla zarafat etmek istedim.
“Bugün kitabdan 3 sehife oxumusan deye ancaq 3 dilim kolbasa yeye bilersen.”
Üzü turşudu ve mene baxıb dedi:
“Sen niye evde nazirlik edirsen? Men istediyim qeder yemek isteyirem.”
Güle-güle dedim ki, “bugünden evde nazir sensen. Anan da, men de işlemirik. Sen bize ve bacına baxacaqsan. Gedib işlemeye başla. Axşam eve gelende ne qeder istesen o qeder kolbasa yeyersen.”
Susdu. Fikirleşdi. Son hemlesini etdi.
“Men evin naziri olmaq istemirem!”
Soruşdum ki, “bes ne isteyirsen?”
Üzünde sadece ona xas olan ciddiyetle cavab verdi:
Men bu kolbasa qabının naziri olmaq isteyirem.
Hamımız güldük. İstediyi qeder yedi. Evden üzümde tebessümle çıxdım. Hele de üzümden getmir. Uşaqlar kimi saf ve hazırcavab olmaq üçün darıxmışam. Belke de vaxtıyla naziri olmaq istediyim “kolbasa qabları” yadıma düşüb.