Menim hemsöhbetlerim de sizisiniz de, eziz çat dostlarım, odur ki, danışmaq, derdleşmek ehtiyacımı bu tipli yerlerde ödeyirem.

İndice tendir çöreyi alıram, menden qabaqda bir qardaş dayanıb. 35-40 yaşlarında arıq, qarayanız tipdir. Danışığından deqiq hansı bölgeden olduğunu tuta bilmedim, amma zona olaraq, Abşeron-Şirvan-Cenub tipiydi. 5-6 eded çörek götürecekdi. Çöreyi bir yaşlı qadın tendirden çıxarır, bir orta yaşlı xanım da stolun üstüne düzürdü. Arada bir dene de qalıq çörek soxuşdurmaq isteyende, qardaş qayıtdı ki, onu qoyma da... Xanım bir söz demeyib, çöreyi kenara iteledi. Oğlan ise elave etdi: "Özümüzçün alsam eybi yoxdur ey, evde qonaq var..."

Bu yanaşma menim üçün yenilik deyil ve bele şeylere bu gözelim vetenimizde en qeder rast gelmişem. Xalqımız her şeyin en yaxşısını qonağa teklif edir. Özüne, öz ailesine münasibetde çox tevazökardır. Bu defe de bele çıxdı ki, özümüze ve ailemize qalsa, biz küte getmiş, qalıb linç, xemir olmuş, alaçiy çörek de yeyeyirk, amma qonaqlardan ayıbdır...

Bes bu qardaş semimi idimi? Mence, yox. O yalan danışırdı. Çünki xanımın verdiyi çörek yemeli deyildi ve qardaş da tebii olaraq keyfiyyetsiz mehsula pul vermek istemir. Ancaq münasibetleri qorumaq ve nezaketli görünmek üçün bele deyir...

Amma buna ehtiyac varmı? Meger keyfiyyetsiz olduğuna göre istemediyini ifade etmesi yeterli deyildimi? Belke, özümüze hörmet elemeyi, nehayet, öyrenmeliyik? Verdiyimiz pulun müqabilinde keyfiyyetli mehsulu, xidmeti açıq, semimi teleb etmekden çekinmemeliyik? Belke bu davranışımızın ölkemizdeki ictimai-siyasi, iqtisadi proseslere de ciddi tesiri ola biler? Nece düşünürsünüz?..