Yaxınlıqda mütemadi bazarlıq etdiyimiz bir dükan var. Qiymetler münasibdir, hem de artıq 10 ile yaxındır bir-bizimize beled olduğumuzdan, yeni berkden-boşdan çıxdığımızdan ora gedib gelirik. Onlar artıq anlayırlar ki, mene kef gelmek olmaz, men de onların bu anlayışını qiymetlendirirem. Qebzimi esasen verirler, zay malı qaytarırlar, qiymetle bağlı anlaşılmazlıq olanda mübahise etmirler. Amma evveller bunların hamısı olub, çekişe-çekişe berkişmişik...

İşçilerin de çoxu meni tanıyır, hörmet edirler. Ele bilirler ki, vezifeli adamam. Hetta bir defe satıcı qızlardan biri yoldaşıma deyib ki, deyesen dayı vezifeli adamdır, çünki yaman hirslidir...

Meyve-terevez şöbesinde texminen 60 yaşlı bir kişi işleyir. Bakı lehcesinde danışan, besteboy, mehriban, ünsiyyetcil bir adamdır. Deyesen, bir az da vurandır. Arada salamlaşır, söhbetleşirik. Şekeri ve tezyiqi var. Bir defe mene dedi ki, ayaqları yaman ağrıyır, kafelin üstünde işlemek keleyini kesir. Sonra bir xeyli müddet görünmedi. Ara-sıra küçede-zadda görende, deyirdi ki, işden çıxıb, müalice olunur.

Bu gün işlediyini gördüm. Salam verdim ve “deyesen, qayıtmısan” deye soruşdum. “Yoox, - o cavab verdi, - prosta uşaqlar işden çıxıblar deye işçi çatışmır, müdir zeng eledi ki, imkan varsa, bir-iki günlük gel, teze işçi götürek, onları öyret. Men de sözünü yere salmadım... İndi işçi axtarırıq, tapaq, işi başa salım, sonra yene gedeceyem istirahete, işleye bilmirem...”

Maraq üçün soruşdum ki, nece işçi lazımdır size, isteyen olsa, deyim. Cavab verdi ki, “zdarovı olsun”, yeni güclü, bedenli. “Çünki maşından kise-zad boşaldacaq...”.
Maaşı soruşdum, 400-450 manat dedi.
İş vaxtını xeber aldım, dedi, vallah, onu müdirle danışarsız. Elimi yanındakı gencin çiynine qoyub soruşdum: “Meselen, bu cavan oğlan günde neçe saat işleyir?”
- Bu her gün saat 10-da gelir, gece 12-de gedir. İşden çıxan o biri oğlan 8-de gelib, 10-da gedirdi... – o dedi.
- Demeli, 14 saat, - dedim. O cavab vermedi.
- Bes istirahet günleri? –

[1] 2 >>