Ekser kişiler genc yaşlarında qızlarla eylenmek isteyir, qızlarsa bunun üçün qarantiya teleb edirler. Yeni meni alacaqsansa, gezek, dolaşaq, sevişek, almayacaqsansa olmaz. Oğlanlar da yalandan “alacam” deyir, qızla gezib-dolaşır, ondan istediyini alır, sonra evlenmir. Qız da bütün ömrü boyu onu lenetleyir ki, meni aldadıb atdın. Bu mövzuda hetta çoxlu şeirler yazılaraq, mahnılar da bestelenib...

Ancaq mene ele gelir ki, burada şeraitden doğan riyakarlıq, yalan var. Eslinde oğlanla birlikde olmaq isteyen qıza bu yalan bir behane kimi lazımdır ki, hem oğlanın, hem başqalarının, hem de öz nezerinde exlaqsız kimi görünmesin. Odur ki, özünü aldadır ve tesellisi de bu olur ki, onu başqası aldadıb, kimese inanıb, yoxsa heç vaxt bu yola getmezdi. İnanan daşa dönsün...

Evveller bele bir düşünce hakim idi: eger bir qızı sevirsense, onunla evlenmek fikrin varsa, ona "pis gözle" baxmamalısan. Yeni onunla intim, seksual münasibetlere yol vermek kişilikden sayılmırdı. Yalnız toydan sonra olardı. Toya qeder qıza toxunmaq düzgün deyildi.

Telebe vaxtı cenub bölgesinden olan bir dostumla kirayede qalırdıq. Bizimle bir heyetde başqa uşaqlar da qalırdılar. Onlardan biri Azerbaycanın qerb rayonlarından idi. Arabir bir qız getirib otağına salır, qapını bağlayırdı ve bir müddet orada qalırdılar. Men doğrusu bu meseleye diqqet yetirmirdim. Yeni bu haqda düşünmürdüm. Bir gün cenib bölgesinden olan dostum hemin bağlı qapını mene gösterib dedi: “Guya nişanlısıdır, getirib salıb otağa, qapını da bağlayıb. Allah bilir ne oyun çıxardırlar...” Dostum onu hetta, üzr isteyirem, “oğraş” adlandırdı...

- Doğrudan nişanlısıdır? – soruşdum.
- Ne bilim, vallah, - dostum cavab verdi, - ele deyir.

Daha heç ne demedim ve bu haqda düşünmedim. Men bu meseleye münasibetde neytral idim. Açığı qerar vermeye çetinlik çekirdim. Bir terefden, burada ne var ki, nişanlısıdır da, gec-tez evlenecekler. Onunla bir otaqda tek qalmasında ne problem var ki. Uzaq başı bir az öpüşecek, mehriban olacaqlar,

[1] 2 3 >>