Serçe Allahdan küsmüşdü. Günler keçirdi, amma serçe heç bir şey söylemirdi. Içine qapanmış, derin bir hüzne boğulmuşdu. Artıq Rebbine heç bir şey demir ve onunla danışmırdı! Melekler maraqla Allahdan serçeni soruşur ve her defe de Allah, meleklere "o gelecek" deye cavab verirdi. "Çünki onun sesini eşiden yegane qulaq Menem ve onun kiçik qelbindeki derdini anlayan da tekce Menem" deyirdi. Bir müddetden sonra serçe, qelbi hüzn, gözü yaşla dolu bir halda bir ağacın budağına qondu. Heç bir şey söylemirdi, ancaq sessiz-sessiz gözleyirdi. Allah, serçeye seslendi. "Söyle mene! Canını Sıxan ve qelbini hüzne boğan derdin nedir senin?" Melekler serçe ne söyleyecek deye ona baxırdı. Serçe mehzun, bir az da sitemli ses tonu ile dedi; "Kiçik bir yuvam vardı. Yorulanda dinceldiyim, üşüdükde sığındığım bir yuvam. Heç kesi narahat etmirdim. Bu neheng dünyada balaca bir yer idi. Kimsenin yerini dar etmirdi. Sen onu da mene çox gördün. Ne idi o vaxtsız fırtına? Esib yıxdı yuvamı ve meni yuvasız qoydu."Artıq danışa bilmedi serçe, sözleri boğazında düyünlendi. Sessizlik Erşi-Rehmanı bürümüşdü. Melekler başlarını eymiş, Allahın vereceyi cavabı gözleyirdi. Allah; "sen, o yuvanda dincelerken seni ovlamaq isteyen bir ilan yuvana doğru gelirdi, seni ilandan qorumaq üçün fırtınaya emr etdim ki, yuvanı yıxsın. Belece sen de oradan uzaqlaşaraq ilandan qurtuldun. Mehebbetimle senden uzaqlaşdırdığım o qeder belalar var ki.. Seni ehate eden mehebbetimi görmürsen, müveqqeti belalara göre Mene düşman olursan. Serçenin gözleri doldu ve hönkür- hönkür ağlamağa başladı. Onu çox seven Allahın şefqet ve merhemetine heyran qaldı. Utancaq bir sesle: "Efv et Allahım " deye bildi sadece. Könül sözü Erşi- İlahide eks etdi..."Efv et Allahım!" Başımıza gelen her musibetde, elbette ki çox xeyirler gizlidir. Rebbimize üsyan etmek yerine, olanda xeyir vardır deyerek riza göstermek lazımdır..."