dayana!

– Elşad… – Men onun alnının terini sildim. Lakin sözümün ardını getire bilmedim, qeher meni boğdu. Elşadın üzünü gören kimi atama verdiyim sözü unutmuşdum. Yanından ayrılmaq istemirdim. Men ona seslendiyim halda Elşadın fikri menden yayındı. Başı özüne qarışdı. Alt dodağını dişlerinin arasında sıxıb, bir xeyli donmuş veziyyetde dayandı. Özüne gelmeye çalışdı, amma bacarmadı.

Telaşlandım:

– Ne oldu, yaran incidir?

– Heç. Sen fikir verme. – Elşad gücle dillendi. Çox keçmeden ise taqeti tükenmiş halda yere çökdü. Ve birden özünden getdi.

Özümü ireli atıb deli kimi çığırdım. Dehşet içinde onu süzüb yaxasından tutub silkeledim. Ayıltmağa çalışdım, amma olmadı. Elşad heç qımıldanmadı da. Elimi onun alnına, sifetine toxundurub, çığırırdım:

– Elşad! Aç gözünü! Qurban olum, meni qorxutma! – deyib, hönkürürdüm. Sesime atamgil – evdekilerin hamısı bayıra çıxmışdı.

Atam telefona el atıb tecili tibbi yardıma xeber verdi.

Men qorxudan titreye-titreye Elşadın eynindeki herbi geyimin düymelerini açıb yarasına baxdım. Dehşete geldim. O, iki yerden yaralanmışdı. Yaralarından, xüsusile de qarnından aldığı yaradan qan axırdı. Yeqin tikiş sökülmüşdü. Çünki Elşad ağır emeliyyat keçirmişdi ve yarası hele qapanmamışdı. O qeder qan sızmışdı ki, üst geyimi bele islanmışdı.

Men yerde terpenmez veziyyetde qalmış Elşadı durmadan çağırıb feryad edirdim.

Tezlikle tecili yardım maşını heyete daxil oldu. Tibb işçileri Elşadın nebzini yoxlayıb onu derhal xereye qoydular. Maşına doğru aparanda qolumdan kimse tutub meni geri çekdi. Bu atam idi:

– Eve keç!

– Ata, qurban olum, men de gedim! – deye ilan dili çıxarıb yalvarmağa başladım.

– Eve keç dedim! – Atam mene bağırdı. Ve mecburi şekilde meni pillekene teref aparmağa başladı.

Maşın heyetden çıxanda menden bir can ayrıldı sanki. Buna tab getire bilmedim. Atamın elinden çıxıb maşının arxasınca yüyürdüm. Qapıdan çıxanda atamın qezebli sesine bir anlıq ayaq saxladım:

– Getsen, menim daha sen adda

<< 1 2 3 [4] 5 6 ... 10 >>