qızım yoxdur, bunu bele bil!

Men geri çevrilib ağlaya-ağlaya:

– Ata, meni bağışla! – Az qala inledim.

– Sene deyilecek sözüm yoxdur artıq! Özüne qiymet vermeyen bir insanı men zorla qiymete mindire bilmerem! Bu yaşadıqların sene ders olmayıbsa, get! Özün bilersen! Amma dara düşsen, seni bir de bu qapıda görmeyim!

Men ezab içinde üzümü çevirdim. Ve uzaqlaşmaqda olan tecili yardım maşınının arxasınca qaçmağa başladım. Küçede dönüb mene baxanlara ehemiyyet vermeden var gücümle qaçır, ona çatmağa can atırdım, amma çox davam ede bilmedim. Maşının süreti ayaqlarımın gücünü qırdı. Hıçqırıqlar içinde yolun ortasında yere çöküb qaldım. Ellerimin qana bulaşdığını yalnız indi gördüm. Bu, Elşadın qanı idi. Ve meni sızım-sızım sızlatdı. Daha yanıqlı bir hönkürtü ile ağladım.

Ele bu vaxt yanımda bir maşın dayandı.

– Gelinbacı…

Başımı qaldıranda İlkini gördüm. Heyecanlı idi. Rengi ağarmışdı. O, maşından düşüb meni yerden qaldırdı.
– Gedek, gedek, – deyib, telesdirdi. Maşına eyleşdirdi.

Biz xestexanaya çatanda hekimler Elşadı artıq müayine edirdiler. İlkin gedib qardaşının veziyyeti ile maraqlandı.

Mense dehlizdeki divanda oturub soyuqdan donan adamlar teki büzüşmüşdüm. Heyatımız yene çovğuna düşmüşdü. Yene sazaq esirdi.

Göz yaşları içinde bütün qelbimle dua edir, Allahı Elşadın harayına çağırırdım.

İlkin başını arxasındakı divara söykeyib tez-tez ah çekirdi:

– Ay Allah, özün kömek ol!

Artıq yarım saata yaxın idi ki, Elşad emeliyyat otağında idi. Sökülmüş tikişleri hekimler yeniden berpa edir, ona qan vururdular. Çox qan itirmişdi. Veziyyeti ürekaçan deyildi. Onun qan qrupuna uyğun tecili qan teleb olunurdu. Tibb bacısı dehlize çıxıb bunu elan edende İlkin tez ireli yeridi. İlkinden başqa tanımadığım cavan bir oğlan da ona qoşuldu. Tibb bacısının yanına düşüb ona qan vermeye getdiler.

Men yene de özümü yeyib bitire-bitire telaş içinde dua etmeye başladım.

Düz bir gün sonra Elşad özüne gelib gözlerini açdı.

Tibb bacısı bunu bize

<< 1 ... 3 4 [5] 6 7 ... 10 >>