tutunacaq kimsem yoxdur. Meni bir de özünden mehrum eleme! Bax, bu elini tutmaqdan ötrü ezib keçdim hamını! Meni övladlıqdan da redd etdiler. Artıq kimsesiz sayılıram. Senden başqa güvene bileceyim bir kimsem yoxdur!
Elşad tutuldu. Bayaqdan gülen üzü ciddi ifade aldı. Baxışlarını otaqda gezdirib, köks ötürdü. Udqunub, dillendi:
– Bir az vaxt lazımdır bize! Sonra her şey yoluna düşecek. Söz verirem, barışdıracam seni atangille! Menim ucbatımdan oldu, men de hell edecem.
Bu vaxt palatanın qapısı döyüldü. Men durub qapını açanda İlkin mene valideynlerinin geldiyini pıçıldadı. Elşad başının işaresiyle menden ne olduğunu soruşdu.
– Atangil geldi. Men çıxsam yaxşı olar.
Elşad bunu duyanda ehval-ruhiyyesi bir saniyede deyişdi. Üz-gözünü turşudub hirsli-hirsli fısıldadı. Sanki onları bura men çağırıbmışam kimi narazılıqla sual verdi:
– Kim xahiş edib onlardan bura gelmeyi? Qoysunlar ölüm öldüyüm yerde de… – Üz-üze gelmek istemediyi üçün narazı bir ifade dolandı simasında. Amirane bir tonda mene seslendi. – Çağır İlkini bura!
Palatadan çıxmaq isteyende çevrilib bir de ona baxdım. Elşad barmaqlarıyla düyünlenmiş qaşlarının ortasını sıxıb sessiz dayanmışdı. Gerginlikle nefes alıb-verirdi.
Menim İlkini çağırmağa vaxtım bele qalmadı. Qapının kandarında qayınatam ve qayınanamla qarşılaşdım. Qayınanam meni gören kimi üzü yene zehrimar dolu bir ifade aldı. Qanlı-qanlı meni süzüb, kinaye ile dedi:
– Biz yeni senden yaxamızı qurtara bilmeyeceyik? Almısan başının üstünü oğlumun? Ne deyib deli eledin ki, bu veziyyetde durub düzelib yola? Sabah ona bir şey olsa mene oğul vereceksen? Didmerem seni?! – Nifretle sesini qaldırdı. Onun sesini hetta belke Elşad da eşitdi. Qayınatam gözucu meni süzüb, ona:
– Yaxşı! Besdir! – dedi, sakit olmasını istedi.
Men bu anlar zahiren sakit ve sessiz-semirsiz dayansam da daxilen özümle vuruşurdum. Allahdan mene sebir vermesini dileyir, dillenmemeye cehd edirdim. Baxışlarımı qayınanamın mene zillenmiş iyneli
»Sizden Gelenler
»Oxu zalına keç