güldü. Meni de güldürdü. – Zebt edib oranı. Özüne yazığın gelsin, ac qalma. Hele xesteye de baxmalısan. Dur, dur ayağa, getdik.

İlkin israrla meni skamyadan qaldırdı. Birlikde maşına teref getdik. Sükan arxasına keçende açarı bura-bura mene eşitdirdi:

– Senin bu “milli qehremanın” sağalıb dursun ayağa, onunla söhbetim hele sonradır. Delidir de, bu oğlan. Ağlına ne dolursa, onu edir.

Maşın herekete geldi.

Men bir söz demeyib, tebessümle pencereden yola baxmağa başladım.

(Ardı var)
Müellif Firuze Davudqızı

<< 1 ... 8 9 [10]