ondan. Bele günlerin birinde ona sataşaraq dedim:

– Seni bele gördükce ömrümün sonuna kimi hamile qalmaq isteyirem, Elşad. Düz sözümdür. Bu canfeşanlıq yeqin ki, uşağa göredir de, he? Mene göre olmaz.

Elşad ters-ters meni süzdü:

– Naşükür olma!

– Yeni kaş ki, hemişe bele mülayim, mehriban olasan.

O özünü qetiyyen sındırmadı:

– Yavaş-yavaş de… Xasiyyetimi bir anda deyişe bilmerem axı. Moskva birden qurulub beyem? Herden özüme mat qalıram, men de ne vaxtsa bu qeder helim xasiyyetli bir adam olarammış. Bax gör de, nece güclü qadınsan. – Onun dodağı qaçdı. – Meni muma dönderdin. Mensume bunları görseydi, bilirsen de bu yerde bedaheten ne deyerdi. – Elşad sözünün gerisini getirmeyib mezeli bir eda ile mene göz vurdu.

Narazılıqla onu süzüb, başımı buladım:

– Sen heç deyişmeyeceksen, Elşad. Üreyini sıxma! Hemişe bele kobud qalacaqsan! Vay menim halıma!

Elşad sözlerime şirin-şirin güldü.

Bu minvalla ayları başa vurub, körpemizin dünyaya geleceyi günü sonsuz bir sevinc içinde, sebirsizlikle gözlemekde idik.

Vaxt ötdü, vede yetişdi, bir axşam qefil tutan sancı meni diksindirdi. Bextim onda getirmişdi ki, Elşad evde idi, növbede deyildi. Evvel bundan Elşada söz açmadım. Daha erkendir düşündüm, ilk sancıdan gedib doğum evinde saatları ötürmek istemirdim. Amma ağrılar meni az qala divara dırmaşdırmağa başlayanda dözümüm qırıldı.

Menim halıma-tehrime fikir veren Elşadı sonda şübhe götürdü:

– Ne olub? Ne tine-bucağa çekilirsen tez-tez?

Men ufuldayıb gözümün yaşını saxlaya bilmedim:

– Ağrım tutub. – Dodağımı dişlerimin arasında berk-berk sıxdım.

Elşadın rengi deyişdi. Heyecanla meni süzdü:

– Lap bele ciddi?

Başımı terpetdim. Özümü sıxıb durduğumdan daha dillene bilmedim. Elşad iradla üzüme baxdı:

– Bes onda neyi gözleyirsen? Ne vaxt dillenecekdin?

Sebebini ona izah etmeye qüvvem qalmadığı üçün ağlaya-ağlaya çiynimi çekdim. Eslinde canımı qorxu almışdı. Halbuki bunun qaçılmaz olduğunu gözel bilirdim.

Elşad amirane bir

<< 1 2 3 [4] 5 6 7 >>