sesle:

– Hazırlaş! – deyib divandan qalxdı. Telefona el atdı. Taksi çağırdı.

Doğum evinde ağrılara tab getirmeye çalışa-çalışa, gözümün yaşını töke-töke anamı düşünür, daha da kövrelirdim. Anaya ehtiyacım olan bu meqamda o, yanımda deyildi.

Saatlar süren ezab ve işgenceden sonra sübh çağı, nehayet, yolunu gözlediyim körpem dünyaya geldi. Mamaça elleri arasında tutduğu yumru sifetli, totuq-motuq, gözleri bele açılmamış çağanı mene gösterib gülümsedi:

– Gözün aydın, oğlun oldu!

Men yorğun halda başımı dikeldib, sinemin üstüne qoyulan ve durmadan çığıran körpeme baxıb, onun zeif sesine kövrelerek hönkür-hönkür ağladım. Amma bu sevinc göz yaşları idi. İlk defe olaraq sevincden ağlayırdım. Mene yalnız qara günler bexş eden taleyime bir işıq doğmuşdu. Üzümü körpemin islaq qehveyi saçlarına söykedim. İlahi, bundan gözel bir duyğu tanımamışdım men bu ana qeder.

Bir qeder sonra meni palataya köçürdüler. Menden başqa burada üç gelin daha vardı. Her üçünün qız övladı dünyaya gelmişdi.

Bizle maraqlanan tibb bacısı mene yaxınlaşıb veziyyetimi xeber alanda, men razılıq etdikden sonra marağımı boğa bilmeyib soruşdum:

– Atası bildi? Xeber verdiniz?

– Bilir, xeberi var. – Tibb bacısı şeytan-şeytan gülümsedi. Sonra maraq içinde soruşdu. – O hündürboy, enlikürek oğlan senin erindir, elemi? Hekim herbiçi olduğunu dedi.

– Aha, eledir. Ne olub ki?

Tibb bacısını gülmek tutdu:

– Heç bilirsenmi haradan endiribler onu?

– Başa düşmedim.

– Sen doğuşda olanda gelib xeber öyrenmek isteyirmiş, hekimi soruşub, hekim doğuş qebul edir deyibler, içeri buraxmayıblar. Bu da elemeyib tenbellik, çıxıb eşiye, dırmaşıb binanın divarı, pencereleri ile üzüyuxarı.

Men pert halda:

– Bu deliliyi edirse, deqiq menim erimdir, – dedim.

Tibb bacısı güle-güle nağıl eledi:

– Bir de ne görsek yaxşıdır? Erin keçib pencereden dehlize. Hekim de bunu görüb, ağzına geleni deyib. O da evezinde “Mene bir xeber deyin, rahat oturum yerimde de!” deyib. Bizim bu hekim bir

<< 1 ... 3 4 [5] 6 7 >>