az sertdir… – Sözün bu yerinde tibb bacısı sesini bir qeder alçaltdı. – Onu işinden savayı heç ne maraqlandırmır. Ters-ters buna baxıb “Ne qeder lazımdırsa gözleyeceksen. Bu işler sifarişle olmur! Vaxtı-vedesi var!” deyib.

Men gözlerim irilenmiş halda tibb bacısını dinleyirdim. İster-istemez:

– Off, Elşad! Bir bura qalmışdı! – deyib onu qınadım. – Delidir de bu insan!

– Narahat olma, gösterdik oğlunu, gördü. – Tibb bacısı gülümsündü. – Seni soruşurdu, dedik narahat olma. İlk uşaqda heyecanlı olur kişiler. Biz öyrenceliyik.

Men bu duyduqlarımdan sonra pert halda sıxıla-sıxıla tibb bacısına baxdım.

Elşadın bu hereketi yadıma beş il bundan qabaq onun daha bir çılğınlığını saldı. Hemin vaxt anam emeliyyat olunmuşdu ve Bakıda xestexanada yatırdı. Ona baş çekmeye getdiyim bir gün xestexananın dehlizinde duyulan ses-küy marağımı celb eledi. Palatadan çıxıb qapının ağzında dayandım. Dehlizin girişinde qapıya nezaret eden yaşlı bir qadın kiminlese berk mübahise edir, heç vechle ona içeri daxil olmağa imkan vermirdi. Men dayandığım yerden onun bütün dehlize yayılan sert sesini aydın eşidirdim:

– Olmaz dedim! Aaa!.. Sen sözünü deginen, men ona çatdıraram.

Dehlizde dayananların çoxunun üzünde tebessüm vardı. Bu zaman iri şüşe qapı çırpılıb örtüldü. Nezaretçi qadının dehlizdekilere verdiyi qefil sual ise meni emelli-başlı yerimde dondurdu:

– Melek kimdir burda? Oğlan deyir nişanlımdır. Deyilesi sözü varmış.

Anam bu sözleri duymasın deye çevik bir hereketle heyecan içinde palatanın açıq qalmış qapısını örtdüm.

– Bu oğlanın veziyyeti heç ürekaçan deyil. Eşq başına nece vurubsa az qalırdı elimi-ayağımı öpe. Teki qızı bir defe görsün. Ağlı başından çıxıb camaatın balasının. – Qadın danışa-danışa yanımdan ötüb keçdi.

Artıq emin oldum. Gelen Elşad idi. Menim Bakıda olduğumu necese öyrenmiş, taksiye oturub Sumqayıtdan birbaşa bura gelmişdi. Elbette, o öz fikrince meni görmesine, onunla kelme keseceyime razılıq vereceyimi düşünüb, üstelik, qadını yola

<< 1 ... 4 5 [6] 7 >>