getirmek üçün “Nişanlımdır” demişdi. Hemin vaxt ona berk hiddetlenmişdim – meni qarabaqara izleyib, zeli kimi yaxamdan yapışdığına göre.
Bu gün ise hemin günleri tebessümle anıram.
Bu gün heyatımızın en elametdar günüdür. Elşadla meni bir-birimize bağlayan, ikimizden bir parça daşıyan körpemiz dünyaya gelib. Ve öz gelişi ile bu günedek tamarzı olduğumuz xoşbextliyi getirib qedemlerinde.
Heyatda sevinmeyin, sevine bilmeyin ne demek olduğunu ilk çığırtısıyla bize hiss etdirib.
Bir neçe gün sonra biz artıq evde idik. Bu şad günümüzde doğmalarımız yanımızda olmasa da, xoşbext idik. Allahın bize nesib etdiyi bu möcüzeye şükür edib, her keçen gün bir-birimize daha sıx bağlanırdıq.
Elşad oğlumuza öz isteyi, öz arzusu ile HÜSEYN adını verdi.
Nefesi onunla alıb-verirdi, uşağa heddinden ziyade bağlı idi. İşden eve belke de qaça-qaça gelirdi. İçeri girende ilk sözü bu olurdu: “Hüseynim neyleyir?”
Bezen uşağı qucağına alıb, öpüb qoxulaya-qoxulaya onunla danışırmış kimi, eslinde mene eşitdirirdi:
– Sen atanın nefesisen, anan da heyatı! Demeli, siz olmadan bir heçem de men. Sizsiz bir günüm bele olmasın!
(Ardı var)
Müellif Firuze Davudqızı
»Sizden Gelenler
»Oxu zalına keç