götüren oğlan deyil! – Elşad edalı-edalı qaşını qaldırdı. – Söhbet deyil axı… Üzüne baxıb, atasını tehqir edirsen, hele bir soruşursan ki, xoşuna gelmedi?

İlkin güler üzle Hüseyni mene verdi. Eyni zamanda Elşadın sualına cavab vermeli oldu.

– Sen ne vaxt terpenirsen? Hele avaralanacaqsan? Yaş keçir.

– Men hele ki, evlenmek fikrinde deyilem. Hazırlaşmışam, Rusiyaya gedirem. Şexsi biznesimi qurmaq isteyirem.

– Rusiyada ne işin var? – İlkinin fikri Elşadı açmadı. – Biznesi burada da qura bilersen. Otur yerinde! Kimi deyirsen, elçi gönder, evlen. Menim elediyim sehvleri elemek mecburiyyetinde qalma sonra!

– Bunu düz buyurdun. Xetrine deymesin, men özüme bir gün-güzeran qurmayınca evlenen deyilem. Mensumenin eline ikinci qurbanı da men vermeyim de. Fikrim qetidir. Gedecem. Geldim sizi, uşağı görüm, hem de vidalaşım.

– Ne deyim, Allah xeyrini versin! – Elşad dilde bele dedise de, üreyinde bu qerarla qetiyyen razılaşmadı.

Yemek zamanı men bir ara metbexe keçende Elşadın qardaşına dediklerini duydum:

– Heç olmasa xeberleri var ki, nene-baba olublar?

– Bilirler. Demişem.

Men fikirleşirdim ki, neveleri olduğunu bilseler qayınatamla qayınanam kini-nifreti bir kenara qoyub, biz heç, Hüseyni görmeye gelerler. Amma İlkini tek görende yanıldığımı anladım. Elşad da deyesen evvel bele düşünmüşdü. Amma valideynlerinin saymazlığı ona toxunmuşdu deye indi dile gelmişdi. Menim yanımda açıb-ağartmasa da tekliye düşen kimi qardaşından xeber alırdı. Rahat danışsınlar deye salona keçmedim. Elşad bir de soruşdu:

– Niye gelmediler? İndi neyi behane getirdiler?

– Mensume xanım deyir ki, men canımı çölden tapmamışam. Gülle atarlar, diksinerem. – İlkin yemeyini yeye-yeye yarı zarafat, yarı ciddi cavablar verirdi. – Dedi beri terefler olsaydı, gederdim.

– Hmm… – Elşad ağzındakı tikeni çeyneye-çeyneye kinaye ile dillendi. – Gelmemekde düz edib! Men o zaman bilmeyecekdim ermeniye gülle atam, yoxsa Mensumeni çıxaram güllenin altından. Ton yarımdır. Mecburam

<< 1 [2] 3 4 ... 7 >>