daha da şiddetlendi. Elşad eve gelmedi. Bildim ki, buraxmayıblar.
2 ilden çox idi ki, burada idim, amma hele belesini görmemişdim. Artilleriya zerbeleri yeri-göyü titredirdi. Ateş sesleri sengimek bilmirdi. Ordumuzun düşmene cavab hemleleri endirdiyini de asanlıqla teyin etmek olurdu.
Bir anda deyişen veziyyete göre baş verenler qarşısında çaşıb qalsam da, mene sonra melum olacaqdı ki, ermeni herbi birleşmeleri o gece bütün cebhe boyu mövqelerimizi ve yaşayış menteqelerimizi hedef alıb ateşe tutublar. Mehz hemin gece ve gerginlikle keçen sonrakı günler tarixe “Aprel döyüşleri” adı ile düşecekdi.
Bu günedek men müharibeni yalnız televiziya ekranlarından gördüyüm qederi ile, kitablarda, romanlarda oxuduğum kimi derk edirdim. İndi ise esl simasını görür ve dehşetini duyaraq hiss edirdim.
Bele çetin bir meqamda evde tekbaşına, kömeksiz veziyyetde, qucağımda Hüseyn, betnimde doğulmamış körpem, qorxu, heyecan içinde qalmışdım. Vahime dolu o anlar heyatımın sonunadek hafizemden silinib getmeyecek.
Evin pencerelerini çilikleyen, divarlarını delib keçen, iri çaplı güllelerin lap yaxınlığıma düşen gilizlerini gördükce bedenimden soyuq bir gizilti, bir üşenme keçirdi. Qorxudan titresem de, Hüseyne göre sesimi çıxarmırdım. Uşaq onsuz da ses-küye yuxudan diksinib oyanmışdı, iri badamı gözlerini açıb vahime ile etrafa boylanırdı.
Ardı-arası kesilmeyen mermi yağışından qorunmaq üçün uşağı sineme sıxıb, Elşadın meni başa saldığı kimi arxa otaqlardan birinde köhne bir dolabın küncüne qısılıb oturdum. Gözümün yaşı yanaqlarıma süzüle-süzüle dua edirdim. “Allahım, sen onu qoru! Onu bize çox görme! Bu uşağa yazığın gelsin! Rehm ele!”
Bu veziyyetden sıxılan Hüseyn qucağımdan enmek isteyir, ağlayır, sakitleşmek bilmirdi. Mense ne edeceyimi bilmeden aqibetimizin nece olacağı barede düşünerek, yene de bütün qelbimle Allahı kömeyimize çağırırdım.
Bütün gece bu gerginlik ve heyecanla keçdi. Sübh çağı evde eşidilen ayaq sesine diksindim. Yerimde dikelib dinledim.
»Sizden Gelenler
»Oxu zalına keç