Üreyim yarpaq kimi esirdi.

– Melek!

Elşadın sesi idi. Gelmişdi. Onun sesi, sanki düşüb qaldığım ucsuz-bucaqsız derin bir quyunun dibinden dartıb çıxartdı meni. Ele bildim heyata yeniden geldim. Gözlerime işıq geldi. Amma qalxa bilmedim. Seheredek künce qısılıb bir veziyyetde oturmaqdan ayaqlarım şişib keyimişdi.

Elşad heyecanlı bir sesle narahat halda otaqlarda bizi gezirdi:

– Melekk!.. Sesini çıxar, bir cavab ver! Mene yazığın gelsin! Öldüm axı men, nefesim kesildi! Melekk!..

Elşadı tanıdığım günden onun sesinde hele heç vaxt bu qorxunu, bu telaşı sezmemişdim. Sesi titreyirdi.

Ayaq basdığı her yerde ayağının altında qalan şüşe qırıqlarının xırçıltısını buradan da aydın duyurdum.

Hüseyn yatmışdı deye sesimi çıxara bilmirdim. Ona burada olduğumu bildirmek üçün bilmirem o an elimin altında ne var idi, onunla divarı gücüm yetdikce döyecledim. Bilmedim eşitdi, ya yox. Aradan bir neçe saniye daha keçdi. Uşaq qucağımda güc-bela ile yerden qalxmağa çalışırdım ki, bu vaxt Elşad üzünde sarsılmış bir ifade, teşviş içinde otağa girdi. Bizi sağ-salamat görende özünü ele ala bilmeyib süst halda divarın dibine, yere çökdü.

– Off!… – Derinden yanıqlı bir ah çekdi. – Şükür!

Tekce bunu deye bildi. Gözleri doldu, daha sözünün gerisini getire bilmedi. İki eliyle başını tutub, bir neçe saniye iztirab dolu baxışlarla bizi süzdü.

Men keyi çekilmemiş ayaqlarımı yere basa bilmediyim üçün ona doğru süründüm. Ağuşuna sığınıb, göz yaşları içinde boynunu qucdum. Hesretli-hesretli ona sarılaraq buraxmadım. Ele bilirdim onu görmediyim bir gün deyil, min ildir.

Elşad meni Hüseynle birlikde bağrına basmışdı. Heyecandan titreyen elini Hüseynin saçlarında gezdirib, hem uşağı, hem de meni döne-döne öpdü. Elini qarnıma toxundurdu:

– Yaxşısan?

Qeher meni boğdu, dillene bilmedim. Başımı terpetdim. Elşad yalnız indi rahatlandı. Derinden nefes aldı. Bir qeder özüne gelenden sonra gelişinin meqsedini açıqladı:

– Uşağa ne lazımdırsa götür, gedirik. Sizi tehlükesiz

<< 1 ... 4 5 [6] 7 >>