bir yerde qoyum, men qayıtmalıyam. Bir az celd ol! Maşın gözleyir.
Men bunu duyanda suda boğulan adam sayağı Elşaddan yapışıb yalvarmağa başladım:
– Yox! Men seni burda atıb, sensiz heç yere geden deyilem! Ölsem de burada ölecem!
Elşad gerginlik içinde üstüme bozardı:
– Sen deyesen hele heç ne başa düşmürsen! Veziyyet bilmirik nece olacaq! Terslik vaxtı deyil! Ne deyiremse, ona emel ele! – Bir anlıq susub, sonra irad yağan bir tonda elave etdi. – Geceni seherecen sizi fikirleşib, heç bilirsen men ne veziyyete qalmışam o sengerde?! Yüz defe ölüb-dirilmişem! Buraxmırdılar, yalvar-yaxar edib, gücle icaze ala bilmişem. Bilirsen icaze isteyende adama ne deyirler? Deyirler bes bizim ailemiz nedir, toyuq-cüce saxlamırıq ki… İndi gel ud görüm bu sözü, nece udursan!
Yene ayrı düşeceyimizi anladım, meni ağlamaq tutdu:
– Elşad, qurban olum, bele eleme.
– Söz eşit! – Elşad sözümü ağzımda qoyub eseble mene bağırdı. Diksinib, derhal yerimden qalxdım.
Elşad ise onun sesine oyanıb çığırıb ağlayan Hüseyni sakitleşdire-sakitleşdire, eyni zamanda hem de meni telesdirdi.
Salona keçende buranı tanımadım. Evin tavanı yox derecesinde idi. Divarlar delik-deşik olmuş, pencerelerde bir dene salamat şüşe qalmamışdı.
Men bizim üçün yalnız vacib olan bir-iki şey götürdüm. Ateş sesleri eşidilmekde idi. Elşad meni gözleye-gözleye ermenilerin ünvanına tez-tez söyüş yağdırırdı:
– Ay sizin ananızı, arvadınızı… – Hirsinden dilini-dodağını gemirirdi. – Öz torpağımızda nefes ala bilmeyek yeni, it uşağı?!
(Ardı var)
Müellif Firuze Davudqızı
»Sizden Gelenler
»Oxu zalına keç