Biz tezlikle evden çıxdıq. Qapının ağzında bizi gözleyen maşına eyleşdik. Elşad bizi xeyli arxaya, iş yoldaşının ata evine getirdi. Bizi oğlanın anası Almaz xalaya emanet edib, muğayat olmasını xahiş etdi.

Yola düşende Hüseyn atasının getdiyini hiss ederek çığırıb ağlamağa başladı. Elşad onun sesini eşidende dözmeyib geri qayıtdı. Qucağına götürüb bir de döne-döne öpdü. Etrini, qoxusunu ciyerlerine çekdi. Yalnız bundan sonra uşağı mene verdi. Bir anlıq diqqetle gözlerimin içine baxdı. Onun bu baxışları üreyime od saldı. Dözmedim, kövrelib ağlamağa başladım. Lakin Elşad daha dayanmadı, iti addımlarla evden çıxdı.

Almaz xala Hüseyni menden alıb dedi:

– Get, qızım, yola sal erini. Allah özü kömek olsun sizlere, ay bala!

Men yüyüre-yüyüre Elşadın dalınca getdim, qapının ağzında ona çatdım.

– Elşad!

Elşad çevrilib mene baxdı. Yaxınlaşıb ona sarıldım:

– Özünü qoru!

Elşad bir gözü evin penceresinde, meni özünden ayırıb dedi:

– Ara sakitleşsin, gelib aparacam sizi! Darıxdırma özünü! Hüseyn sene emanet! Özüne fikir ver. Ola biler, veziyyetle elaqedar bir neçe gün gele bilmerem, amma imkan tapan kimi mütleq gelecem! – Barmaqlarını yanağıma toxundurub gözümün yaşını sildi. – Get eve, uşaq ağlayır.

Ondan ayrı qalacağımı bildiyim üçün bu bir neçe gün de mene esrler, qerineler qeder uzun gelirdi. Bunu fikirleşende yene deliye döndüm. Hisslerim ağlıma yene güc geldi. İreli yeriyib, Elşadın dodaqlarından berk-berk öpdüm.

Evdekilerden kimse görecek deye Elşad meni zorla özünden kenar eledi. Ters-ters üzüme baxdı, baxışlarıyla qınadı. Amma yaxşı bilirdim ki, bu onun da üreyinden keçirdi. Sadece özünü tutub durmuşdu.

O, qapıdan çıxanda çiyninin üstünden dönüb bir de mene baxdı. Daxilen keçirdiyi hisslerin tesiri ile dodaqlarını bir-birine kip sıxıb, üzünü çevirib getdi. Çox keçmedi ki, çırpılan qapı sesinden maşına oturduğunu anladım. İçimden bir ses onun dalınca baxmamı teleb etdi menden. Darvazanın aralı qalmış qapısından uzaqlaşmaqda olan

[1] 2 3 ... 5 >>