tökecek.

Qayınatam ne baş verdiyini deyesen Almaz xaladan öyrenmişdi. Gözümün içine baxmasa da, altdan-altdan halımı-tehrimi izleyirdi. Çünki baxa bilmirdi. Belli ki, mene her baxanda oğluna gösterdiyi düşmen münasibet gelib dururdu gözleri önünde. Bu da ona tab getire bilmeyeceyi bir ezab hissi yaşadırdı. Bir qeder özünü toplayıb, tutqun bir sesle mene:

– Yol gede bileceksen bu veziyyetde? – deye sual verdi. – Sizi rayona aparım, men qayıdacam bura.

Men getmeyi, xüsusile de o eve, qetiyyen istemesem de qayınatamın sözünün qabağında söz demek istemedim. Susdum. O da bunu razılıq elameti kimi qebul etdi.

Seher erteden yola düşdük.

Rayona qayıdırdıq. Cismim gedirdi bu yolu, ruhum ve qelbim orada Elşadın yanında qalmışdı.

Uzanıb geden, bitmek bilmeyen yollara baxa-baxa Elşadı sağ-salamat bize geri qaytarması üçün nefesim geldikce Allaha dua edirdim.

Qayınatam bir neçe defe geri çevrilib qucağımda yuxuya getmiş Hüseyne ürek ağrısı ile nezer salanda menim sessiz-sedasız göz yaşı axıtdığımı görmüşdü. Men onun baxışlarını üzerimde hiss ederek tez gözlerimi silsem de, onun simasındakı talan olmuş ifade gözümden yayınmamışdı…

(Ardı var)
Müellif Firuze Davudqızı.

<< 1 ... 3 4 [5]