Gelib çatdıq. Artıq axşam düşmüşdü.

Küçede darvazanın önünde xeyli maşın dayanmışdı. Ayaq basmağa yer yox idi. Heyete keçende tünlükden gözlerim qaraldı. Qohum-eqreba, tanış-biliş, her kes – az qala rayonun yarısı burada idi. Eve keçende qayınanamı tanımağa çetinlik çekdim. Üzü cırmaq-cırmaq idi, başını sarımışdı. Ağlamaqdan rengi pörtmüşdü, gözleri qızarmışdı. Erini görmesi ile:

– Eli, hanı Elşad? Hardadır balam? Niye özünle getirmedin? – deyib feryad etdi. – Balamın başına ne iş geldi?! Niye dinib, bir söz demirsen?!

Ağlaşma qopdu. Qayınanamın gözü mene sataşanda ona ele bil od vurdular. Bir az da alışıb tüstülendi:

– Yedin oğlumun başını?! Seni görüm heç sağ gelmeyeydin. O gülle sene deyeydi, oğluma yox! Seni görüm heç üzün gülmesin!

Meni hönkürtü tutdu. Elnare ile Nazile yanıma geldiler. Her ikisi mene sarılıb ağlaşdılar. Qohumlar yerbeyerden qayınanama seslenib, onu sakitleşdirmeye çalışsalar da, onun mene nifreti o qeder böyükdü ki, yüz il bundan sonra da keçen deyildi. Heç kimi dinlemeyib, kin-küduretle erine sesini ucaltdı:

– Niye getirmisen bunu menim üstüme?! Baxıb odlanım?! Mene lazımdır bu?! Men senden oğlumu isteyirem, bu heyasızı yox!

Qadınlar ona tekrar irad tutdular:

– Mensume, besdir! Ayıbdır. Neveni götür qucağına. Oğlunun ciyerparasıdır, ona sarıl.

Lakin deyilen sözlerin bir faydası yox idi.

– Oğlumu menden alan heyasızın dünyaya getirdiyi uşaq da mene lazım deyil! – Qayınanam sesini bozartdı.

Bu vaxt qayınatam sebrine hakim ola bilmeyib temkinini pozdu. Hiddetle arvadına bağırdı:

– Besdir! Partlayır üreyim! Tab getire bilmirem! Qoy yere bu hikkeni! Biryolluq qebul ele artıq, balası var! Ailesidir! Senin bu düşmençiliyin, bu danışıqların oğlumu didergin eledi evinden, elinden-obasından! Elimden getdi oğlum! İndi heç meyitini de tapa bilmirem ki, mezarı ile ovundurum özümü! Bir balaca toxtaqlıq tapam! Besdir de! İçerime vurub susmaqdan parça-parçadır üreyim! Bes elemir sene? Bes elemir?! Daha ne

[1] 2 3 ... 6 >>