de olsa, ye. Uşağı da yedirt.

Men iştaham olmadığını söyledim ve ondan bacıma zeng vurmaq üçün mobil telefonunu istedim:

– Bilsinler ki, gelmişem, rayondayam.

– Bu ne sözdür, Meleyim, buyur. – Nazile derhal telefonunu mene uzatdı. – Men çıxıram, sen rahat danış. Amma sonra mütleq gel, çaydan-çörekden ye.

O, eyilib Hüseynin üzünden öperek otağı terk eledi.

İller evvel atam meni Nasosnıdan götürüb eve qaytarandan sonra Elşadın eve zeng vurub menimle elaqe yaratmaq istediyini bilende ev telefonunu xetden ayırıb nömreni biryolluq leğv etdirmişdi. Buna göre de eve zeng vurmağa ehtiyac yox idi.

Artıq 2 il idi ki, bacım herbi komissarlıqda işe düzelmişdi. Ve işinden dolayı zeruret yarandığı üçün özüne telefon almalı olmuşdu. Yalnız bundan sonra o, Elşadın telefonuna zeng vurub menimle danışmaq imkanı tapmışdı. Belece zengleşir, bir-birimizden xeber tuturduq.

Atam bu iller erzinde hele de meni dindirib-danışdırmırdı. Anam ve bacım menimle ondan gizlin elaqe yaradırdılar.

Alt-üst olmuş bir ehvalla qem-qüsse içinde bacıma zeng vurdum. Uzun çağırışdan sonra o, zenge cavab verdi.

Men qeherden boğula-boğula :

– Bacı… – deyib, ona seslendim.

– Melek?! – Bacım heyreti ve heyecanı bir-birine qarışmış halda derhal mene seslendi. – Neçe gündür haradasız, ay qız? Bu kimin nömresidir? Heç bilirsen Elşada ne qeder zeng vurmuşam? Çağırır, amma cavab vermir.

Bunu duyanda hönkürdüm.

– Melek!.. Yaxşısan?

Cavab vere bilmedim. Sessiz-sedasız göz yaşı tökürdüm. Bacımın biz sarıdan narahatlığı sesine de sirayet etmişdi. Heyecanla deyirdi:

– Orada veziyyetin deyişmesi ile bağlı bize telefonoqrama gelmişdi. Evde bildirmedim, amma narahat idim size göre. Sonra xeberlerde gösterdiler. Anagil o zaman xeber tutdular. De görüm yaxşısız, Elşad, uşaq, özün? Dillen, üreyim partladı!

– Elşad itkin düşüb, Leyla. Bilmirem sağdır, ya… – Şehid olub demeye dilim gelmedi, sözümün ardını getire bilmeyib yanıqlı-yanıqlı hönkürdüm. – Bacın bu defe heqiqeten bedbext

<< 1 2 [3] 4 5 6 >>