hedsiz narahat olmuşdu. Sakit olmurdu. Durmadan ağlayırdı. Nazile Hüseyni Fidandan alıb, sakitleşmediyini görende mene verdi.

– Sen sakit ele, men hazırlayaram. Bizi tanımır deye dayanmır.

Men Hüseyni sakit etmeye çalışarken gözüm bir ara Zeynala sataşdı. O, özünü qeribe aparırdı. Qollarını ovuşdurur, yerinde vurnuxurdu. Esebilikle tez-tez saçlarını daraqlayırdı. Üşüyen adamlar teki çenesi titreyirdi. Onun bu davranışlarından özümü birteher hiss eledim. Açığı, narahat oldum. Nazile menim ehvalımı görüb, pıçıldadı:

– Hmm… Gelib de tebi. Özünde deyil. Yıxdı emimin evini.

– Nece yeni? Anlamadım.

– İynenin tebi!

Men gözlerim heyretden böyümüş halda Nazileni süzdüm.

– Bes niye gelib gizlenib burda? Allah vurmuş! Elşada gelen bela buna geleydi de. Emimin de canı qurtaraydı. – Nazile teessüfle emisi oğlunu süzdü.

Bu vaxt Zeynalın qezebli sesine diksindim:

– Kes o küçüyün sesini! Baş-qulağım getdi!

Hüseyne bele demesi qelbime nece toxundusa, özü de bele kövrek, bele hessas bir vaxtımızda, meni ağlamaq tutdu. Özümü kimsesiz, müdafiesiz hiss eledim.

Nazile elimden tutdu:

– Fikir verme. Özünde deyil.

Zeynal menim ağladığımı görende daha da çoşdu:

– Azz… Pisniyyet itler kimi ne ulayırsan qulağımın dibinde? Demirem küçüyünün sesini kes?! – Bunu deyib hiddetle ayağa qalxdı. Masanın üstündeki qendqabını götürdü. – Bu saat bunu geyindirecem tepene! Sesini kes! Utanmır, hele bir gözümüzün qabağında da fır-fır fırlanır!

– Zeynal. – Nazile teessüfle ona baxdı. – Gelininizdir e, bu qız sizin. Adam var evde. Ayıbdır! Qardaşına bele hörmet qoyursan?

– Sen öz işinle meşğul ol! Mene edeb-erkan öyretme! – Zeynal Nazileye üzünü bozartdı.

Men Hüseyn qucağımda derhal metbexden çıxıb otağımıza qayıtdım. Xeyli sakitleşe bilmedim. Gözümün yaşını töke-töke Hüseyni yedizdirirdim ki, Nazile Elnare ile birlikde yanıma geldi. Her ikisi meyus ifade ile gözlerini üzüme zilledi. Nazile:

– Sen ona fikir verme, – dedi. – Ne dediyini heç özü de bilmir.

<< 1 ... 3 4 [5] 6 >>