zamanda Nazileye irad tuturdu. – Sen görürdün de mesele ne yerdedir, niye gelirdin eve? Gelmemeli idin!

– Men haradan bilim ki, o, bu qeder ireli gedib bele iş tutar? Lap, tutalım, yanında olsaydım, bacara bilerdim beyem onunla? Gördün ki, ağlı başında deyildi.

– Men gecenin bu alemi sesimi qaldırmaq istemedim. Yoxsa alardım onu ayağımın altına, başa düşerdi ne qelet elediyini! Emim durdu boğazımda! Ötürdüm getdi! Başa düşe bilmirem, bir Allah bendesi yoxdur o evde? Hara baxırdılar, niye biri çıxıb mane olmayıb? Bunların hamısı ağlını itirib? Adamı söymezler? Bu ne demekdir? Derebeylikdir?

– Emidostunun bacısı idi evde. Vessalam.

– Bacısı da ele özünün tayıdır! – Etibar Nazilenin sözünü ağzında qoydu. – Bir bezin qırağıdırlar hamısı! Elşadı qınayırdım. Sert münasibetine göre danlayırdım onu. İrad tuturdum. Bir defe olsun sesini çıxarıb cavab qaytarmırdı mene. Düşünürdüm günahını, sehvini bilir, buna göre sesini çıxarmır. Amma indi haqq verdim ona. Başa düşdüm ne çekirmiş! Yaşaya bilmirdi de bele insanlarla bir damın altında. Nece yaşamaq olar axı. Bu ana-balanın insanlıqdan qetiyyen xeberleri yoxdur!

Hemin gece Nazile meni otağına yerleşdirib, özü de bizimle qaldı.

Hamı şirin yuxuda idi. Men ise gözlerimi gece lampasının alatoran işığına zilleyib Elşadı düşünür, göz yaşı tökürdüm.

Nazileni de yuxu tutmamışdı. Halımı başa düşür, arabir mene seslenirdi:

– Melek, yatmısan?

– Yata bilmirem.

– Çalış bir az yatasan, bacı qurban. Başın ağrıyar sonra. Seher açılsın, xeyirliye açılsın. İnşallah, bir şad xeber alarıq. Allah möcüze gösterer. Dua ele, bir az mürgüle, sakitleş.

Nazilenin bu sözlerinin evezinde men gözümü gece lampasından çekmeden:

– Men rahat yataqda uzanmışam, o, yarasının qanı süzüle-süzüle torpağın üstünde, heç bilmirem haradadır. Nece üzü pis adamam, hele yaşayıram! – dedim.

Nazile kövreldi:

– Bele sözler deme.

– Bacı, Etibara de ki, seher açılan kimi meni atamgile aparsın.

– Niye gedirsen ki? Getme.

Men

<< 1 2 3 [4] 5 6 >>