bir anlıq sükutdan sonra meqsedimi açıqladım. Tamam açıq şekilde dedim:

– Gedirem halallıq alım atamdan! Hüseyni anama tapşırım, ona emanet edim. Bilmek olmaz sabah başıma ne gelecek. Bilmirem Elşad insaflı olub özü gelecek, yoxsa çiyinlerde gelecek. Eger o, sağ qayıtmasa, men de onunla birlikde mezara girecem!

– Besdir deli-deli danışdın. Bu ne sözlerdir? – Nazile qalxıb yerinde oturdu. Heyretle meni süzdü.

– Men ciddiyem. Zarafat elemirem. Sene deyirem, sen de menim bu isteyimi atasıgile çatdırarsan. – Bizi bir yerde defn elesinler. Söz ver ki, bu sözümü onlara çatdıracaqsan.

– Melek… – Nazile yanıma geldi.

Susmadım. Sözüme davam eledim:

– Bilirem, anası buna şiddetle qarşı çıxacaq. Meni görmeye gözü yoxdur. Bizim bir yerde olmağımızı heç vaxt qebul ede bilmeyib. Amma yeri gelse, diz çöküb qarşısında yalvararam ona. Heç olmasa Elşadın ölüsünü mene çox görmesin! Heç olmasa mezarda ayırmasın bizi.

Nazileni ağlamaq tutdu. Rengi ağarmış halda meni qucaqlayıb, başımı sinesine sıxdı:

– Bele sözler deyib üreyimi üzme. Ağıllı ol. Sen menim deli-dolu qardaşımın meleyisen. Bu gözel gözlerin bir de, inşallah, göz yaşı görmeyecek. İnşallah, Elşad sağ-salamat qayıdacaq. Birlikde o qeder xoş günler göreceksiniz ki. Bele fikirleri at başından.

Hıçqırıqlar içinde ağlaya-ağlaya mene sonsuz ezab hissi yaşadan etirafımı etdim:

– Men Elşada çox zülm elemişem bu heyatda. Ona ancaq ezab vermişem. Bunu özüme bağışlaya bilmirem. Yanıb-yaxılıram.

– Olub-keçib daha.

– Bilirem, buna göre Allah mene bu ezabları yaşadır. Üzümü güldürmür. Teessüf ki, bunu sonradan anladım. Men onsuz yaşaya bilmerem! Yanında olsam da menim ucbatımdan hemişe tek hiss edib özünü. Heç olmasa mezarda tek qalmasın.

– Besdir! Bir de bu sözleri eşitmeyim senden. Ağlını başına yığ. Bilirsen senin veziyyetinde olan, seninle eyni taleyi yaşayan bu deqiqe ne qeder qadın var? Her kes özüne qesd elese, onda bu heyat nece davam eder? Bilirem, çetindir. Dözmek olmur. Seni anlayıram.

<< 1 ... 3 4 [5] 6 >>