ödeniş edecekdi. 5 manat uzatdı ve “üstü qalsın, çox sağ olun” – dedi.

Bir manat elave… “Sağ olun, xanım” – söyleyerek, öz-özüne “Burdan çıxmaq üçün de 1 saat vaxtım gedecek” – dedi.

Kefi pozulmuşdu. Her gün bankdakı işi yadına düşürdü ve özünü danlayırdı.

Sahil metrosundan bulvar terefe, Park Bulvara yaxın bir yere getmeye qerar verdi. Axşam eylenceden çıxanlar taksi çağıra biler. Olmasa, Megafun terefe gedecek ve orda yaxında bir yerde gözleyecek.

“Menim evimi yıxan “1000 bereket” sözü oldu. Rahatladım. Mene ele geldi ki, hemişe bele olacaq. Ayda 1500 manat maaş alırdım ve bir qepik de kenara pul qoymurdum.”

İşden ayrılanda mene 3 aylıq maaşımı kompensasiya olaraq ödediler.

İşden ayrılanda özümü dalğalı ve qasırğalı bir okeanda gemiden denize atılan bir insan kimi hiss edirdim – gemi menden uzaqlaşdıqca panika, qorxu, narahatlıq hissi artırdı.

İlk işlemediyim gün oyananda içimde qeribe bir boşluq vardı. Ne edim? Hara gedim? Xanımı da onun bu saatlarda evde olmasına alışmamışdı.

İlk iki ay erzinde menevi ve psixoloji veziyyetinde yükselme ve düşmeler olurdu. Bildiyi bütün banklara CV göndermişdi ve tanıdığı bütün bank rehberlerine zengler etmişdi, amma her yerde veziyyet eyni idi – ixtisarlar vardı, işler zeiflemişdi ve yaxın bir ilde banklarda böyüme planları yox idi.

Kompensasiya bir ay yarım erzinde “eridi”. Son 20 günde artıq marketde ne ise alarken qiymetlere diqqet edirdi. İşleyende qiymetlere baxmazdı – üreyi isteyenleri alırdı. Diger terefden, kredit onu sıxmağa başlamışdı ve özüne “mene cip lazım idi?” sualını artıq verirdi.

Terslikden uşaq da xestelendi, amma artıq sığortası yox idi. Yene de özel xestexanaya getdiler – hekim qebulu 50 manat, dermanlar da böyük bir siyahı, 60 manatlıq yazıldı. Her şey ne qeder bahaymış… Bu da azmış kimi, avtomobilin motorunda ses çıxmağa başladı.

Artıq işıq pulu, qaz pulu, evin istilik pulu, avtomobilin yağının deyişmesi, uşağın

<< 1 2 3 [4] 5 6 ... 9 >>