etdiler. Qebul etmedim ki, aktiv işdir ve daim kenarda görüşlere getmek lazımdır. Müdiri de deyirdiler ki, çox telebkardır.
Ve dördüncü sualın cavabı – peşe adamı olmaq… Men heç özüme peşe seçmedim ki, peşe adamı olmaq meselesi de olsun.

Bu gün artıq 3 ildir ki, taksi sürücüsü kimi işleyirdi. Maddi veziyyeti berpa etmişdi. İndi daha sade, daha hesablı heyatı vardı. Ancaq her gün özüne eyni sualı verirdi – niye axı işsiz qaldım? Sualın eyni olmasına baxmayaraq, zaman keçdikce cavabları daha derinden fikirleşirdi.

İlk 6 ay erzinde sualın cavabı olaraq ölkeni, mühiti, bankları, rehberlerini günahlandırırdı – doğru sistem qurulmayıb, mene qarşı edaletsiz idiler, meni düşünmediler, imkan vermediler, şanslar temin edilmedi.

Zaman keçdikce ise bu suala verdiyi cavab deyişmeye başlamışdı.

32 yaşım var.

4 il univesitetde oxudum – her şeyi unutmuşam. 4 ilim boşa keçib.

5 il banka işlemişem. Heç bir faydası olmayan bir tecrübe. 5 ilim boşa keçib.

5 ildir takside işleyirem. Gündelik qazanc xaricinde ne elde etdim?

Heç ne.

“Sehv mende idi” – demeye başladı özüne. “Çox rahat idim. Bele davam edeceyini düşündüm. Rahat olmuşdum – ve o rahatladığım andan etibaren problemlerim başladı eslinde. Beli. Rahatlıq eslinde aldadıcıdır. İnsanı sakitleşdirir, sanki isti ve sakit mağara içine salır. İllerle o mağara içinde oturursan ve etrafda baş veren hadiseler, gedişat, deyişiklikle haqda heç melumatın olmur. Bir gün o mağaradan çıxarılanda ise insan qalır aciz.”

“Diger sehvim ise işlediyim banka tam güvenmek oldu. Kimse mene işimi soruşanda men ona “filan bankda” işleyirem deyirdim. Men bank adamı olmuşdum – peşe adamı deyildim. Bank ise mene bağlı deyildi. Peşem de eslinde, çox etibar edilecek bir peşe deyildi – illerle pul aldım ve pul verdim. Geleceyimi, növbeti 5 il, 10 ilimi düşünmedim. Özüme sual bele vermedim ki, men 10 il sonra kimem?”

Bulvarda önünde velosiped sürenler, oynayan

<< 1 ... 6 7 [8] 9 >>