Semed Vurğun
ŞAİR, NE TEZ QOCALDIN SEN?!
Nemetse de gözel şer,
Şair olan qem de yeyir.
Ömrü keçir bu adetle,
Uğurlu bir seadetle.
Gören meni nedir deyir:
Saçlarına düşen bu den?
Şair, ne tez qocaldın sen?!
Dünen mene öz elinde
Gül getiren bir gelin de
Gözlerinde min bir sual
Heykel kimi dayandı lal…
O bextever gözelin de
Men oxudum gözlerinden:
Şair, ne tez qocaldın sen?!
Ovçuluğa meyil saldım,
Gece – gündüz çölde qaldım,
Dağ başından enib düze
Bir ox kimi süze – süze
Neçe ceyran nişan aldım;
Cavab geldi güllelerden:
Şair, ne tez qocaldın sen?!
Bezen uca, bezen asta,
Ötür sazım min sim üste.
Andı yalan, eşqi yalan,
Dostluğu da rüşvet olan,
Ürek yıxan bir iblis de
Üzevari deyir herden:
Şair, ne tez qocaldın sen?!
Saç ağardı, ancaq ürek
Alovludur evvelki tek.
Saç ağardı, ancaq ne qem!
Elimdedir hele qelem…
Bilirem ki, demeyecek
Bir sevgilim , bir de Veten:
Şair, ne tez qocaldın sen?!