Anamla sözüm çep geldi, üstüne qışqırıb evden çıxdım. Amma yol boyu düşünürdüm, göresen, anam ağlamadı ki? Özümü söye-söye dayanacağa çatdım. Avtobusa mindim.

avtobusu vehşi kimi süren sürücüden tutmuş, sernişinlere "telesin, gecikirik" deye qışqıran pul yığana kimi susdum.

işe çatana kimi dörd-beş qaqaş yaxınlaşdı, siqaret istedi, verdim, pul istedi, verdim. Susdum.

qızlara sataşan, söz atan, arxasınca düşen gedeleri gördüm, susdum.

işe çatdım. Mene iki fehlenin işini gördürüb 250 manat maaş veren müdirin gelib üstüme qışqırmağına susdum.

işden çıxmağıma az qalmışdı. Zeng geldi ki, işıq da, qaz da kesilib. Eve çatdım. İşıq idaresine zeng vurdum, dediler temir gedir. Qaz idaresine zeng vurdum, dediler müveqqetidir. Susdum.

eve gelende metronun başında 50 qepiye limon satan bibini polisler qovdu oradan. Baxdım, baxdım, susdum.

eve geldim. Anam sessiz-semirsiz süfreni hazırladı. Yemeyimi yedim. Qalxdım, anamın yanına gelib dedim ki, qurban olum, bağışla, duxum çatmır küçede, işde, orda-burda kimese sesimi qaldırmağa, sözümü demeye, haqqımı teleb etmeye. Gücüm sene çatır. Sen meni ne işden çıxaracaqsan, ne tutub polise aparacaqsan, ne şerleyib iş vereceksen, ne de üstüme adam getirib döydüreceksen. Ne olar, bağışla!