ağlaşdılar.

Atam Hüseyni menden almış, bağrına basmışdı.

1 GÜN KEÇDİ.

Leyla menim fikrimi dağıtmaq, başımı qatmaq üçün elinden geleni edirdi ki, az da olsa qem-qüssemi unudum.

İşden yenice gelmişdi. Gözlerimi onun üzündeki ifadeye zilleyib soruşdum:

– Bir xeber öyrene bilmedin?

– Bir xeber olsa deyerem de. Görmürem beyem xeber gözleyirsen? – Leyla baxışlarını qaçırıb Hüseyni menden alaraq qucağına götürdü.

Dillenmeyib köks ötürdüm. Üreyim tamam sıxıldı. Leyla menim halımı-ehvalımı görüb dedi:

– Gel gedek bağda bir az gezek, söhbet edek. Uşaq da temiz hava alsın. Gör nece gözel menzere var? Ağaclar çiçek açıb, her teref yaşıllaşıb. Ne deyirsen?

Könülsüz-könülsüz bağa teref baxdım. Heqiqeten gözel idi. Amma bunun menimçün bir menası yox idi. Sesimin çıxmadığını gören Leyla mende maraq oyatmaq üçün elave etdi:

– Hem de sene deyilesi bir sözüm var, anagil eşitmesinler, rahat danışaq.

– Ne söz?

– Gedek, danışacam. Amma söz ver ki, ana bilmeyecek. – Leyla sirli-sirli gülümsündü. – Yeni helelik de.

Gözlerinin içi güldüyüne göre hiss etdim ki, könül meselesidir.

Eslinde bunun indi ne zamanı, ne yeri olmadığını Leyla özü de gözel bilirdi. Sadece fikrimi günlerdir meni talan eden nigarançılıqdan, teşvişden yayındırmaq isteyirdi.

Menim ona sadiqliyime şübhe ile yanaşmasına narazılıq elameti olaraq irad tutdum:

– Aramızda olan söhbeti ne vaxt demişem ki, anaya?

– Bilirem, menim bacım söz saxlayandır. – Leyla könlümü almaq üçün üzümden öpdü.

– Siz gedin, gelirem men de.

Leyla qucağındakı Hüseyni öpüb oxşaya-oxşaya bağa teref üz tutdu.

Gün batmağa doğru gedirdi ve hava serinlemişdi deye Hüseynin jiletini götürmek üçün onlardan ayrılıb eve qalxdım. Dehlize keçende atamgilin otağından duyduğum seslere ixtiyarsız olaraq ayaq saxladım. Elşad sarıdan qulağım sesde idi, hamının ağzını güdürdüm.

Ayaqlarımın ucunda açıq qapıya yaxınlaşıb heyecan içinde dinlemeye başladım. Atam eve yenice gelmişdi. Anam onu dile tutub, ne

<< 1 [2] 3 4 ... 6 >>